Zonder nieuw materiaal het dak van een volgestroomde AB eraf blazen: welke metalband kan dat? Juist ja, Down.
Sinds Velvet Revolver op apegapen ligt, tracht Duff McKagan met een eigen sound uit de schaduw van zijn legendarisch rockverleden te kruipen. In de AB is hij met zijn Loaded niks tegen het stonergeweld van supergroep Down, maar tegenvallen doen de ex-Guns ‘n’ Rosesbassist en zijn gevolg niet. Vanaf het eerste power chord staat het geluidsvolume smerig hoog waardoor de poppy mix van hardrock en punk extra krachtig klinkt. Loaded pakt uit met “Executioners Song”, “Lords Of Abaddon” en “Cocaine” uit het pasgeboren The Taking, stuk voor stuk nummers die vooraan in de zaal met enthousiast handgeklap onthaald worden.
Loaded bewijst dat het sterke troeven in handen heeft om live te overtuigen: McKagans ruwe, grungy vocalen, Mike Squieres’ simpele maar stampende riffs en Isaac Carpenters non-stop energiek drumwerk. Ook aan stadionlied “We Win” en de flitsende cover van Misfits’ “Attitude” is te merken dat McKagan goed bij stem zit, zijn stoere rock-‘n-rollpraat moeten we er maar bijnemen. Hij is een stuk in de veertig, maar springt als een jong veulen in het rond. De afsluiters verzanden echter in een monotone punkbrij, zodat het aan het einde wat langdradig klinkt. Neen, McKagan en de zijnen hebben het warm water niet heruitgevonden, maar de rockmiljonair staat er wel als frontman en zijn Loaded rockt zonder twijfel. Een uur is echter te lang.
Met bassist Pat Bruders, de vervanger van de met pancreatitis gevelde Rex Brown, erbij heeft Down op een podium tegenwoordig veel weg van een bijeenkomst van de Crowbar-clan. Phil Anselmo (ex-Pantera) en Pepper Keenan (Corrosion Of Conformity), samen de spil van de band, zijn de enigen die nog niet in loondienst van de invloedrijke sludge-band stonden. Anselmo is een metalicoon, Down (nu al) een iconische metalband. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: anderhalf uur lang wordt de AB getrakteerd op een loodzware cocktail van verschroeiende stoner-grooves, explosieve blues en op Black Sabbath-leest geschoeide heavy metal. De gevolgen zijn voorspelbaar: een stonerfeest om u tegen te zeggen en de trommelvliezen aan flarden geblazen.
Brengt Down dan een perfecte show? Neen, dat niet. Zo wordt het nekbrekende “Lysergik” nogal snel afgehaspeld en is het bereik van Anselmo’s ruige maar soulvolle stem niet altijd even groot. De droogstoppel in ons heeft het ook over de te lange onderbrekingen — de talrijke onderonsjes tussen Anselmo en het publiek van voor tot achter in de fauteuils. Maar vooral dat laatste weze hem vergeven. Anselmo heeft niet alleen een van de beste metalstrotten; hij is live een fantastische frontman. De door hem met verve gebrachte cursus “Hoe jut ik tweeduizend man op” is a part of the game. Het zijn de momenten waarop uncle Phil als een hongerig roofdier de aanhangers van de Brotherhood of the Eternal Sleep — de shirts met het opschrift verkochten als zoete broodjes – uitdaagde.
Zijn fans blijven er tijdens verwoestende crowd pleasers als “Ghosts Along The Mississippi”, “New Orleans Is A Dying Whore” en “Hail The Leaf” niet als makke antilopen bijlopen, maar gaan in de moshpit tekeer als agressieve hyena’s die elkaar bijna opeten. Hoogtepunten zijn de songs uit verschroeiende debuut NOLA. In “Stone The Crow” werd “I never died before” uit volle borst meegezongen. “Temptation Wings” klinkt dan weer even verschroeiend als een opstijgende straaljager. Hier en daar werd een jointje opgestoken. Marcellekes worden aan flarden gescheurd. Bezwete bovenlijven worden ontbloot. Als geoefende reddingswerkers heeft de security zijn handen vol met crowdsurfers. Down brengt New Orleans naar Brussel.
Van hyperkinesie kan je de andere muzikanten van Down nooit beschuldigen, maar het spelplezier droop er wel tot zwetens toe af. De slome, heavy riffs van Keenan en Windsteins vurig, meeslepend gitaarwerk hebben nog niets aan heaviness en smerigheid ingeboet. Invaller Bruders is de bulldozer van het gezelschap. En we nog niet uitgepraat. Met de verpulverende riff van Pantera’s “Walk”, nadat een old school shirt vanuit het publiek wordt aangereikt, tovert Keenan de AB om in een memorabel slagveld. Het beste wordt voor afsluiter “Bury Me In Smoke” gehouden. De struise Jimmy Bower (de godfather van de southern metal, jawel) drumt in een veel te klein bh’tje, wederom afkomstig uit de massa. Enkele crewleden, McKagan en Loaded worden er bijgehaald. Twee rock (–en junkie)goden staan samen op een podium te jammen. Dit is epische chaos.
Net als de gemiddelde orkaan in hun thuisbasis blies Down iedereen (maar dan ook iedereen) omver. Het resultaat was een moderne versie van de Slag bij Gettysburg, een waarbij de Zuidelijke Staten overwonnen. De concertvloer plakte van het zweet en het bier. Als beeld kon dat tellen.
