Sandman is een van de absolute klassiekers van het Amerikaanse beeldverhaal. Neil Gaimans meesterwerk wordt eindelijk vertaald. Met dit tweede deel wordt een kernverhaal uit de reeks beschikbaar in het Nederlands.
In het openingsverhaal van de reeks maken we kennis met Morpheus, ofwel Dream van de Endless. De droomkoning slaagt erin om na een lange afwezigheid terug te keren naar zijn dromenrijk. De Endless zijn stuk voor stuk belichamingen van menselijke eigenschappen en kenmerken. Zo speelt Morpheus’ zus Death een belangrijke rol in het eerste verhaal. In deze tweede luxueus uitgevoerde bundeling wordt A Doll’s House vertaald, een verhaallijn die in 1989 en 1990 verscheen in de oorspronkelijke nummers 9 tot 16. Naast het hoofdverhaal bevat deze bundel ook twee losstaande verhalen, zoals Neil Gaiman er regelmatig schreef voor Sandman.
In Het Poppenhuis, zoals het verhaal in vertaling heet, is Rose Walker het eigenlijke hoofdpersonage. Aan het begin van het verhaal ontdekt ze samen met haar moeder dat haar grootmoeder nog leeft in Engeland. Tegelijk zit Rose met vele vraagtekens over het lot van haar kleinere broer Jed. Ze gaat op zoek naar hem en komt langs die weg terecht in een vreemd huis met nog vreemdere gasten. Het is vooral de enigmatische figuur Gilbert die Rose helpt op haar zoektocht naar Jed. Samen komen ze terecht in een hotel dat vol loopt van de seriemoordenaars. Het lot van Jed zal zich ongewild verstrengelen met dat van Rose, én dat van Morpheus, die enkele nachtmerries moet opsporen die ontsnapt zijn uit zijn koninkrijk.
Ondanks de complexiteit van de plotlijnen in Sandman, slaagt Neil Gaiman er met glans in om Het Poppenhuis leesbaar te houden. Elk hoofdstuk van het verhaal barst van de nevenplots en verwijzingen naar mythologie en cultuurgeschiedenis. Na het klassiekere openingsverhaal gooide Gaiman in Het Poppenhuis helemaal het juk van de klassieke superheldenverhalen van zich af. In dit verhaal toont hij voor het eerst waartoe hij qua creativiteit en verbeeldingskracht in staat is. Tegelijk wordt duidelijk hoe het komt dat Sandman voor het Amerikaanse beeldverhaal een bevrijdende rol gespeeld heeft. Door het groeiende succes van de reeks kregen ook andere stripmakers de kans om eigen verhalen te maken, waarin niet noodzakelijk de superhelden van de grote huizen DC en Marvel een centrale rol moesten spelen. De basis voor Sandman ligt zelfs in een bestaande figuur uit de catalogus van DC. Gaiman toonde aan wat er mogelijk is vanuit bestaande figuren en werelden.
De grafische kant van Sandman blijft echter een dubbeltje op zijn kant. De combinatie van eerder beperkte tekenaars en de beperkte mogelijkheden op het vlak van inkleuring aan het einde van de jaren tachtig, maakten dat Sandman visueel niet het talent van de scenarist weerspiegelde. Voor deze heruitgave werd gelukkig een nieuwe inkleuring gemaakt, die tegelijk moderner aandoet én ook respectvol omgaat met de oorspronkelijke stijl van de reeks. Toch blijft het schetsmatige en onevenwichtige tekenwerk van Mike Dringenberg een minpunt van dit verhaal. Wanneer Chris Bachalo (toen een debutant, nu een van de meest populaire tekenaars) en Michael Zulli elk een hoofdstuk van het verhaal overnemen, vallen ons de beperkingen van Dringenberg extra op. In de loop van de reeks Sandman zijn de tekenaars nooit een centrale figuur geweest. Alles draait om Neil Gaiman, die voor elke verhaallijn met andere tekenaars werkte. Het is dus de verdienste van de scenarist dat de tweede luxebundel van Sandman een dergelijke hoge kwaliteit kan bieden. We kijken nu al hoopvol uit naar latere bundels waarin het tekenwerk op een gelijker niveau kan staan met de verhalen.
