Net als voor die andere Gentenaren van Raketkanon was Dour voor The Black Heart Rebellion het eerste grote festivaloptreden. Het duistere gezelschap kiest voor een kortere maar krachtige festivalset en dat loont, want ook op een groter podium staat de band als een wolkenkrabber.
De van oorsprong Kortrijkse hardcoreband was best ambitieus bij het uitbrengen van het gedurfde Har Nevo, waarop de screamo/postrock van vroeger vervangen werd door apocalyptische folk, psychedelische rock en doom, maar van een zomer zoals deze hadden ze wellicht nooit durven dromen. Zo staan ze niet alleen op Dour, maar ook op Boomtown tijdens de Gentse feesten en op Pukkelpop. Op basis van de passage op La Plaine De La Machine A Feu kunnen we u verzekeren: deze band is klaar voor het derde en grootste festival in de rij.
Zo typisch Dour: The Black Heart Rebellion moet om 14 uur aan zijn set beginnen, maar de weg naar de Cannibal Stage is tot dat tijdstip nog afgesloten voor de festivalbezoekers. Ondanks dit communicatie-euvel stroomt de Cannibal Stage toch vrij snel redelijk vol.
De band grijpt iedereen vanaf de eerste tonen van “The Woods I Run From” — een gedroomde start — meteen bij het nekvel. Door de stevige gitaren, opzwepende percussie en donkere atmosfeer gaan de haren op de armen meteen overeind staan. Ondanks de zenuwen straalt de hele band tegelijk professionaliteit en passie uit. En zanger Pieter Uyttenhove groeit steeds meer in zijn rol als charismatische frontman, ook al houdt hij zich verder in het optreden soms op de achtergrond.
Ook het bijzonder opzwepende “Animalesque”, waarin drummer Tim Bryon een glansrol speelt, is als een zuiverend geluidsbad waarin de grootste kwaliteiten van de nieuwe bandsound naar boven komen: bezwerende teksten (“Hollow man, you vicious one/ You will burn like a snake, like a son of sin”), folky gitaren en tribale drums.
We beginnen bij de live-sets van The Black Heart Rebellion met hetzelfde gevoel als bij die van Amenra. Het maakt niet uit hoe vaak je ze ziet; het blijkt altijd een intense luisterervaring. In Dour klinkt alles nog eens meer in-your-face. Zo wordt een rustiger intermezzo als “Circe” bewust overgeslagen en worden twee oudere nummers naar alle traditie in een intensere versie gebracht; met nog meer verschroeiende gitaren en ophitsende percussie. “Erase. Redraw Our Maps” is dan ook een regelrechte kopstoot.
En dan moeten “Ein Avdat” en “Into The Land Of Another” nog komen, net onze favoriete nummers van Har Nevo. Stef Heeren van Kiss The Anus Of A Black Cat komt meezingen en tokkelen op zijn banjo, en dat maakt de luisterervaring er alleen maar beter op. Voor een band als Black Heart Rebellion heeft de gemiddelde Dourganger overduidelijk geen roesmiddelen nodig, de muziek zelf brengt je in een heerlijke sonische trip. Als u naar Boomtown, Rock Olmen, Ieperfest of Pukkelpop gaat: ga ze nog eens zien!
