Ze pikken muzikaal naar verluidt als dieven, hebben al boel met Madonna en staan in The Magic Tent alarm te slaan. Dat moét wel danshype Crystal Castles zijn dat voor een manisch feestje zorgt.
Het zal je maar overkomen: je test even een microfoon over een elektronische track van je bandmaat en voor je ’t weet reageren labels op dat "Alice Practice" met contracten en aanlokkelijke voorstellen. Het overkwam dit Canadese elektronicaduo.
Dit Milk Inc. from hell — live aangevuld met een drummer — heeft als Linda Alice Glass mee, een zwartharig kunstwicht uit Toronto dat het op een ijselijk schreeuwen zet en een reputatie van podium-mayhem met zich meedraagt. In de AB-club afgelopen herfst zat ze al na twee minuten in het publiek, hier zorgt de frontstage vol fotografen en dagjestoeristen aanvankelijk voor een afstand. Wanneer die halverwege dan toch wordt gedicht — Glass zoekt meermaals de hekken op — komt dit optreden eindelijk helemaal los.
Crystal Castles beukt en zweeft afwisselend. "Air War" is van de laatste soort, en vreemd genoeg horen we Glass hier ook niet. Als ze niet krijst, komt ze niet boven de 8-bits melodieën uit Ethan Kaths machines uit, wat een vreemd zicht is als je haar op de boxen een meter voor je ziet staan zingen. Met de hulp van een drummer blijft dit echter wel een geweldig dansbaar stuk muziek.
En dan mogen de "hitjes" van stal. Dat befaamde "Alice Practice" brengt het publiek naar een kookpunt met stampende beats en dat oorverdovende geschreeuw dat dus voor een microfoontest moest doorgaan. De snelle pas en de bijna melodieuze elektronicalijn maken van "Black Panther" bijna iets dat we ons ooit nog in een discotheek op Ibiza zouden kunnen voorstellen. Bijna, want het blijft allemaal toch net iets te duister om johnny’s (wist u dat Walen dat dan weer Ronny’s noemen?) en dronken Britten te bekoren.
Het was nog vroeg — de nacht had hen beter gepast — maar Crystal Castles hield ons op deze laatste dag, met voeten die van een hangmat droomden, volop aan het dansen. Dat wil iets zeggen. Dat het sterk was. Een heftig feestje, zo stelden we toen we de persruimte opnieuw binnenstrompelden. We nemen daar vanuit onze hangmat geen woord van terug.
