Een witheet stomend feestje, dat stond de AB donderdag te wachten met een optreden van !!! en voorprogramma 120 Days. Wat zeggen we? Het was de fuif van het jaar.
Een snuifje rock, jakkerende tranceritmes en véél stroboscopen. Het Noorse 120 Days is het nieuwe danssnoepje van de maand en belooft wel iets. Piepjong zijn de vier bandleden, maar met tonnen attitude palmen ze een nog slechts matig gevulde zaal moeiteloos in. Denk vooral aan Primal Scream ten tijde van XTRMNTR, maar dan zonder de Stonesfixatie, een Goose die de mosterd niet ging halen bij hooliganhouse maar bij trance.
Het achtkoppige !!! is vandaag voor het eerst na twee ronduit triomfantelijke Pukkelpoppassages nog eens in een Belgische zaal te bewonderen. Dat is goed nieuws voor de fans, want wie er vandaag niet bij was, mag op zondag 1 juli extra vroeg opstaan om de groep het hoofdpodium van Rock Werchter te zien openen (Stuur een groep anders eens de mist in, Herman Schuermans). Zoveel programmatorische onkunde is Dominobaas Kurt Overbergh vreemd en dus staat het New Yorkse punkfunkgezelschap hier meer dan op zijn plaats: ’s avonds in een zweterige zaal, wanneer de benen danslustig zijn.
Samen met The Rapture en LCD Soundsystem behoort de groep tot de New Yorkse lichting punkfunkbands: groepen die het beste van Talking Heads, Liquid Liquid en hedendaagse dansmuziek aan elkaar paren tot een opzwepende mix waarin de koebel meer dan eens een prominente rol krijgt. Toch is !!! een buitenbeentje in dat trio. Meer dan de twee anderen ligt de nadruk bij hen op de erfenis van James Brown. !!! is funky as hell, zo bewijst rubberen frontman Nic Offer die achtereenvolgens (en soms door elkaar) danst met de motoriek van een pinguïn, met de strut (en onderlip!) van Mick Jagger en als een soort gesjeesde ballerina. De man smijt zich met zoveel overgave en energie, dat het publiek snel alle gêne laat varen en lustig meedanst.
De stomende mix van invloeden, die onlangs tot het puike Myth Takes leidde, wordt vandaag kokend heet geserveerd. !!! staat op scherp. "All My Heroes Are Weirdos" met zijn vele percussie is als tweede nummer al meteen een onweerstaanbare bom die zonder plichtplegingen ontploft. Het volgende uur zal Offer niet stoppen met stuiteren over het podium, daarbij regelmatig bijgestaan door John Pug, tweede zanger en percussionist.
Gaat Offer voor het openruiende van holle slogans als "Bend Over Beethoven" of "Like I Give A Fuck", dan brengt Pug met zijn falset een soulvolle toets in nummers als "A New Name", dat over een van de mooiste uit de losse pols gelanceerde gitaarstootjes beschikt. In "Must Be The Moon" gaan Pug en Offer samen loos. Hoogtepuntje? Hoogtepuntje.
"Wij zijn zo niet voor bisnummers. Dus here’s the deal: we spelen nu nog twee nummers en dan zijn we weg. Blijf dus vooral niet klappen." Het is een houding die toe te juichen is, zeker als een van die twee nummers de ongelofelijk straffe doorbraaksingle "Me And Guliani Down The Schoolyard" is, dat verschillende keren opnieuw explodeert en zichzelf opnieuw lanceert. We zullen het eens zo silly zeggen als een songtitel als "ShitScheisseMerde" rechtvaardigt: !!! was nog geen beetje !!!!!!!!. Koop u een wekker voor Werchter.
