1958, het jaar van de Expo en het geboortejaar van het daarbij horende monument, het Atomium en de bijhorende kenmerkende expostijl. Deze stijl keerde geregeld terug in de strips van die tijd, zeker de ‘klare lijn’-adepten maakten gretig gebruik van decors en de grafische elementen uit de Expo. Toch zien we deze stijl niet terugkeren in deze hommagestrip. Met Ever Meulen of Joost Swarte hadden we zeker iets in die stijl gekregen, maar waarschijnlijk met een iets minder interessante verhaallijn. Want de strip is niet zozeer een historisch lesje geworden maar wel een spionageverhaal met zinderende, herkenbare decors.
Het idee ontstond in het hoofd van striptekenaar en grafisch ontwerper Baudouin Deville. Als freelance tekenaar werkte hij al regelmatig in opdracht van het Atomium. Tot een strip was het tot nu toe echter nog niet gekomen. In elk geval was het netwerk al aanwezig en met de nodige crowdfunding en het enthousiasme van uitgever Paul Anspach kon deze strip toch nog het daglicht zien in de eerste helft van dit jubileumjaar.
We volgen de charmante Kathleen Van Overstraeten die samen met haar vriendin Monique ingaat op de aanwervingsprocedure voor hostessen voor de Wereldtentoonstelling. Hostes is een nieuw en blits beroep waar heel wat gegadigden op afkomen. Uiteraard zijn beide vriendinnen bij de gelukkigen en wordt Kathleen meteen ingezet om de Franse filmster Anny Cordy te begeleiden op de tentoonstelling. Tijdens deze rondleiding wordt de schoudertas van Kathleen bruut van haar schouder gerukt. Gelukkig is er Jean-Marc, die in het Belgisch paviljoen werkt en meteen ingrijpt en de tas terugbezorgt. Kathleen is meteen gecharmeerd door deze man met Cary Grantlooks en minstens evenveel charme als zijn ‘dubbelganger’.
Maar dan beginnen de problemen. Kathleen wordt ongewild meegesleurd in een tornado van spionage en dubbelspionage. We zitten trouwens in het hoogtepunt van het IJzeren Gordijn en zowel de Russen als de Amerikanen en zelfs het Vaticaan dragen hun steentje bij om dit kat-en-muisspel aan de gang te houden. Maar ook Jean-Marc blijkt niet helemaal zuiver op de graat. Alle ingrediënten van retro-spionagefilms komen aan bod: intriges, gestolen kunstvoorwerpen, aanslagen en vooral het feit dat niemand te vertrouwen is. Kathleen wordt de speelbal in het geheel. Ze wordt een drietal keer ontslagen omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats is maar ook door haar gevaarlijke nieuwsgierigheid. Maar ze wordt, aangestuurd door een hogere macht, evenveel keer terug aangenomen door de strenge directrice van de hostessenbrigade die steeds hamert op de ‘glimlach 58’ die op elk hostessengezicht te zien moet zijn.
Deville levert mooi werk af. Niet verrassend of vernieuwend maar zeker degelijk met mooi uitgewerkte en goed gedocumenteerde decors. Geen Expo- of Spoetnikstijl maar wel een klare lijn die gerust naast de voorouders uit de jaren 1950 en 1960 kan staan. We krijgen meteen ook een goede impressie van wat de Expo toen voorstelde. Deville is trouwens in zijn niet zo uitgebreid oeuvre vooral bekend om het gebruik van deze bepaalde tijdsgeest. Tot nu toe vooral in strips over de auto- en motorracewereld à la Michel Vaillant, zoals Riders on the Storm.
Patrick Weber was meteen te vinden om het scenario uit te werken naar het idee van Deville. Maar waar hij vooral bekend is om zijn historische bijdragen die verder in de geschiedenis duiken (Alex, Sparta, 1066-Willem de Veroveraar, …), pakt hij het nu wat eigentijdser aan. Dat hij daarbij gretig leentjebuur speelde bij Blake en Mortimer maar vooral bij de roman Expo 5 van Jonathan Coe, zien we graag door de vingers. In Coe’s roman is het een jonge Britse ambtenaar die op de Expo wordt meegesleurd in een romantische escapade met een Belgische hostess en ongewild allerhande spionageavonturen beleeft.
Uiteraard mogen de informatiepagina’s en sponsors niet ontbreken, maar dat stoort niet in dit geval. Dit komt door het feit dat we een uitgewerkt verhaal krijgen en geen opsomming van mooie plaatjes met veel tekst. Je krijgt een mooi tijdsdocument en een voortkabbelend, onderhoudend spionageverhaaltje. Meer moet je niet verwachten maar meer moet het ook niet altijd zijn.
