In een tijd dat verschillende Nederlandstalige stripauteurs een race tegen de klok voeren om de biografie van Vincent van Gogh eerst klaar te krijgen, zoals Barbara Stock en Marc Verhaegen, is het een Fransman die de eerste biografische strip over Rembrandt van Rijn uitbrengt. We leven in een vreemde tijd…
De eer valt te beurt aan Robin. Robin wie? DWat opzoekwerk wees er op dat Fransman Robin (lees de naam dus op z’n Frans) in zijn thuisland al wat bekendheid geniet, vooral als illustrator van kinderboeken. Daarnaast houdt hij zich de laatste tijd bezig met de graphic novel. De zoon van Rembrandt is de eerste graphic novel die zowel wat scenario als wat tekenwerk betreft volledig van zijn hand is.
Althans, dat geloven ze toch in Frankrijk. Want heel wat Nederlandstalige ouders met jongere kinderen, kennen intussen het poppenspel Titus, de zoon van Rembrandt, gebaseerd op het gelijknamige boek. Dit stuk speelde ook in enkele Vlaamse culturele centra. En laat dit verhaal nu krek hetzelfde zijn als Robins scenario. Op zich niet erg, maar dan verwachten we toch een vermelding in de colofon van de oorspronkelijke auteurs. Eerlijk is eerlijk. Het scenario werd wel wat aangepast. Hier en daar mag er al eens een borst verschijnen of de obligate slapstickgrap. Maar over het algemeen blijft het allemaal wel wat oppervlakkig. Het is een geschiedenisles light, die misschien wel kinderen of volwassenen kan aanzetten om de schilderijen van Rembrandt op een andere manier te bekijken of om het boek over Titus eens ter hand te nemen. Wereldliteratuur is het echter niet.
Zoals eerder vermeld, is niet Rembrandt zelf het hoofdpersonage, maar zijn zoon Titus. Titus van Rijn was het vierde en uiteindelijk enige overlevende kind van Rembrandt van Rijn en Saskia van Uylenburgh. We volgen Titus vooral in z’n kindertijd die hij samen met zijn norse vader en diens huishoudsters/vriendinnen doorbrengt. Na Rembrandts faillissement in 1656 neemt Titus samen met zijn stiefmoeder Hendrickje Stoffels de zaken over van zijn vader, en begint hij een kunsthandel, gespecialiseerd in het werk van Rembrandt. We volgen opticus z’n puberale liefdesperikelen met nichtje en latere ega Magdalena van Loo. Uiteindelijk overlijdt hij in 1668 aan de pest. Ik denk toch niet dat ik hiermee het einde verraad. Zijn vrouw en zijn vader overlijden een jaar na hem.
De laatste jaren van zijn leven worden echter door Robin op slechts een handvol pagina’s afgehandeld. En ook de tekeningen lijken overhaast. De stijl van Robin, ook in zijn eerdere illustraties, is vrij schetsmatig. En in het begin van dit boek heeft dat zijn charmes. Ook de decors komen hier nog mooi uit de verf. Gaandeweg krijgt de nonchalance echter de bovenhand en zitten er vrij veel fouten in de droodles die hij op het papier loslaat. Misschien vraagt een lijvige graphic novel nog net iets te veel van zijn geduld.
Al bij al is De zoon van Rembrandt toch geen tegenvaller en weer een goede poging van Blloan (lees ‘Blown’) om geloofwaardig uit de verf te komen. Dit is dan ook een nevenreeks van uitgeverij Ballon, waarin ze de meer experimentele toer op gaan. Na Black Page van Giroud, Lapière en Rleph Meyer, Vijfduizend kilometer per seconde van Manuele Flor en Voor het Rijk van Merwan en Bastien Vivès is dit hun vierde uitgave. Blijkbaar zit er nog veel meer in de pijpleiding, nog drie titels in oktober en drie in november, en we kunnen dit enkel toejuichen.
