In stripreeksen draait de lol vaak meer om randfiguren dan om de eigenlijke hoofdpersonages. Lambil en Cauvin wijden met het 51ste deel een album aan de wat gekke kapitein Ambrose Stark. U weet wel : "Aanvalleuh!".
Na vijftig albums leek het moment voor Raoul Cauvin gekomen om eens wat meer licht te werpen op het verleden van de vreemde kapitein die steeds voor zich uit starend op zijn paard zit, wachtend op een aanval van de vijand. Als zoon van een kleermaker was hij voorbestemd om de zaak over te nemen, maar zijn interesse voor paarden en het buitenleven beslisten anders. Tijdens de oorlog bracht een granaatscherf in het hoofd hem dan voorgoed van de wijs. Chesterfield en Blutch beramen een plan om Starks geheugen te herstellen. Zoals steeds heeft hun goedbedoelde plan heel wat meer gevolgen dan voorzien.
Sinds jaar en dag staat De Blauwbloezen geboekstaafd als één van de klassieke pijlers van het fonds van uitgeverij Dupuis. Ook bij Goddeau besteedden we eerder al aandacht aan deel 50. De vaststelling blijft ook deze keer hetzelfde. Cauvin mag dan niet meer verrassen, maar in tegenstelling tot zijn gagstrips die meer en meer verworden tot lege omhulsels van een vergane glorie, blijft elk nieuw deel van De Blauwbloezen zeker garant staan voor een fijne ontspanning. Het lijkt alsof de tijd blijft stilstaan in het universum van Blutch en Chesterfield. We leren nu en dan iets over een episode uit hun verleden, maar hun wereld zelf lijkt nooit te veranderen. Wellicht draagt deze tijdloosheid bij aan het feit dat de reeks na al die jaren nog steeds redelijk fris en trouw aan zichzelf blijft.
Over de ambachtelijke tekenstijl van Lambil kunnen we hier gerust een boompje opzetten. Zelden of nooit kan je hem betrappen op een frivoliteit. Hij tekent nu al 47 albums lang in dezelfde leesbare stijl die perfect past binnen het huis van Dupuis. Net als het scenario en de vormgeving zijn ook de tekeningen zo typisch geworden, dat ervan afwijken wellicht niet getolereerd zou worden. Verschillende generaties zijn inmiddels al opgegroeid met de belevenissen van de twee meest dwaze secessie-soldaten. Onze evaluatie van dit album moet dan ook sterk gekleurd zijn door nostalgie en warme herinneringen aan kommerloze woensdagnamiddagen, met de nieuwe Robbedoes in een hoekje. Een Steekje los bij Stark is met andere woorden opnieuw een geslaagde Blauwbloezen geworden, zonder verrassingen maar volgens het vertrouwde recept.
