Dit optreden zou legendarisch worden. Built To Spill stond voor het eerst sinds 1999 op Belgische bodem en zou geen genoegen nemen met een halfslachtig optreden. Twee uur gitaarpracht die rechtstreeks de geschiedenisboekjes in zou gaan, dat stond ons te wachten. Helaas. De hooggespannen verwachtingen werden niet ingelost door een band die duidelijk op zijn tandvlees zat.
De werkelijke populariteit van Built To Spill staat in een manke verhouding tot hun status binnen de wereld van de indie rock. Van hun zeven albums zijn niet bijzonder veel exemplaren verkocht, maar toch wordt de band beschouwd als een van de belangrijkste Amerikaans gitaarbands van het post-grungetijdperk. Samen met o.m. Pavement, Modest Mouse en Guided By Voices zorgden Doug Martsch & Co. voor een nieuwe bloeiperiode van gitaarmuziek die een goudmijn was voor hippe indiekids, maar eveneens voeling had met de klassieke rock van peetvader Neil Young en barricadebestormers als Sonic Youth en Dinosaur Jr., die in de jaren tachtig het mooie weer maakten.
Het interessante aan deze band is dat het er een is met vele gezichten. Terwijl sommige songs even aanstekelijk zijn als het werk van Fountains of Wayne, zijn de songs die voor de faam zorgden eerder te situeren in de richting van de epische moeilijkdoenerij. Martsch houdt van onvoorspelbare structuren, kijkt soms niet op een gitaarsolo meer of minder en doet z’n best om de weg van de minste weerstand te mijden. Het leidde tot een kleine maar fanatieke aanhang, die ervoor zorgde dat de Trix volgelopen was om het vijftal te horen uitpakken met songs uit nineties-klassiekers Perfect From Now On en Keep It Like A Secret en het recente You In Reverse.
Het optreden werd niet opgehangen aan dat laatste album. Meteen na opener “Goin’ Against Your Mind” kondigde Martsch aan dat de band openstond for all song requests, hetgeen resulteerde in een evenwichtige set die een inzicht bood in vijftien jaar Built To Spill, met een nadruk op materiaal uit There’s Nothing Wrong With Love (1994) en Keep It Like A Secret (1999), door velen nog steeds beschouwd als het ultieme album van de band. Met Live (2000) bewezen ze niet enkel hun plan te kunnen trekken op een podium, maar ook de songs nog op een hoger plan te kunnen tillen. Een band met drie gitaristen en een hoop klassesongs versus een paar honderd trouwe fans, wat kan er dan mislopen?
Tijdens het eerste uur verliep alles vlotjes. De band speelde catchy popsongs (“Big Dipper”, oudje “Joyride”, en “Center Of The Universe”, de beste Weezer-song die niet door Weezer geschreven werd), laste nu een dan een rustmoment in (“Car”, “Twin Falls”) en deed vooral waar hij goed in was: gebruik maken van die triple guitar attack. Je songs mogen goed zijn, als je drie gitaristen is huis hebt, dan zorgt dat gegarandeerd voor extra vuurwerk. Zo ging dat bij Lynyrd Skynyrd, gaat het bij de Drive-By Truckers, en bij momenten ook bij Built To Spill: “You Were Right” en “Stab” eindigden met indrukwekkende gitaarerupties, terwijl de rammelende gitaarpop van “Fly Around My Pretty Little Miss” afweek van de gezapige ritmes.
Martsch was de beleefheid zelve, dankte het publiek na elk nummer met een gevat “Thank you”, droogde z’n hoofd na elk nummer af en vroeg na zowat elk nummer om het geluid of licht aan te passen. Aanvankelijk leek het niet meer dan een karaktertrek, maar naar het einde van de set leek de vermoeidheid keihard toe te slaan. Bijzonder energiek was het concert ervoor ook niet, maar het was frustrerend om te zien en horen hoe het heilige vuur afscheid leek te nemen van de band. “Randy Described Eternity” eindigde ronduit richtingloos en afsluiter “Made Up Dreams” was een anticlimax van formaat. En dat terwijl de band het publiek aan het begin van de set had doen denken dat het beste hen nog te wachten stond.
In de bisronde kwam de band op de proppen met “Broken Chairs”, de song die op het live-album werd uitgerekt tot een magistraal gitaarfestijn van twintig minuten. Ook nu werd die lengte gehaald, maar nergens bereikte de band de intensiteit, de focus, de magie die we verwachtten. Built To Spill speelde een goed optreden, maar was duidelijk niet klaar voor twee uur pieken. Hopen op een spoedige herkansing dus.
