Botanique, Brussel, 29 oktober 2008
Een beetje vreemd dat we net bij het optreden van Blood Red Shoes –
een band die erom bekend staat te gruwelen van de huidige
indiescène – een voorprogramma voorgeschoteld krijgen dat alles
vertegenwoordigt dat het – nochtans rijk aan geweldige bandjes –
genre in sommige gevallen inderdaad tot een verschrikking kan
maken.
The Xcerts uit het Schotse Aberdeen slaagden er
nooit echt in om indruk te maken. Ze brachten een flauwe mix van
indie, punkrock en emo die we jammer genoeg dagelijks om onze oren
heen geslagen krijgen en die ons noch wist te raken, noch wist te
prikkelen. Als de performance dan ook nog eens aan de valse kant
is, valt er niet meer veel goed te praten.
Het was even wachten op Blood Red Shoes.
Zanger-drummer Steven Ansell had ons voor het optreden uitgelegd
dat Laura-Mary Carter (zang, gitaar) haar paspoort was
kwijtgespeeld en zo pas later dan gepland met de Eurostar naar
Brussel kon trekken. Zoals eerder die avond aangekondigd werd,
beklom het duo dan ook pas om 10 uur het podium van de
Orangerie.
Het publiek stond al een tijdje te popelen en je zou bijgevolg een
heuse explosie van enthousiasme verwachten, maar dat bleek toch
niet het geval. We kunnen ergens wel begrijpen waarom dat zo was.
Afgezien van het als één van de publieksopwarmers geslachtofferde
‘Say Something, Say Anything’ – wat blijft dat toch een geweldig
nummer – en ‘You Bring Me Down’ waren het een tweetal matigere
songs van op ‘Box
of Secrets‘ en een nog naamloos en tevens weinig memorabel
nieuw nummer die aan het begin van de set aan bod kwamen.
Het is een tactiek als een andere natuurlijk, want eens de sfeer
erin zat, viel het optreden nooit meer stil. Nummers als ‘Forgive
Nothing’, ‘Try Harder’ en ‘This Is Not For You’ kan immers niemand
weerstaan, zeker niet met de strakke uitvoering waarin Blood Red
Shoes ze te berde bracht. Laura-Mary is een beetje aan de
schuchtere kant op het podium en daardoor misschien niet meteen de
ideale frontvrouw voor een dergelijke stevige band, maar dat maakt
ze grotendeels goed met haar frêle stemgeluid dat zo mooi
contrasteert met de snedige muziek die zij en Steven produceren.
Het is echter vooral laatstgenoemde die imponeert. Ansell gooit
zich naar goede gewoonte volledig in het optreden en dat hij een
fantastische drummer is, staat buiten kijf.
Dat de Belgen vaak aanzien worden als makke toeschouwers zal zeker
niet liggen aan het publiek dat zich voor Blood Red Shoes in de
Botanique verzameld had. Opgezweept door de hyperactieve noiserock
van de band uit Brighton, stortte het zich nummer na nummer in
wilde moshpits. Tijdens ‘It’s Getting Boring By The Sea’ ging het
zelfs zover dat een aantal fans het podium beklommen (ik pleit
schuldig) en de rest van het publiek zo nog meer aanvuurden. Ook
tijdens ‘It’s Happening Again’ en ‘Count Me Out’, twee nieuwe
songs, oogstte de band veel bijval. Het zijn alleszins mooie
referenties naar het volgende album toe.
Na een explosieve versie van ‘I Wish I Was Someone Better’
verdwenen Laura-Mary en Steven van het podium, maar nog voor de
rust kon terugkeren onder het publiek stonden ze er alweer. Tijdens
de ‘Surf Song’ wisselden de twee van instrument om voor afsluiter
‘ADHD’ weer naar hun vertrouwde plek terug te keren en de mensen
nog een laatste keer omver te blazen.
Ik ga me niet uitlaten over de kust, maar it was definitely not
getting boring in the Botanique.
(Afbeeldingen Blood Red Shoes – Afbeeldingen The Xcerts)
