‘My time is a piece of wax fallin’ on a termite / who’s chokin’ on
the splinters’ zong Beck Hansen bijna vijftien jaar geleden op
‘Loser’, zijn doorbraaksingle. Nog steeds geen idee van wat hij er
precies mee bedoelde, maar anderhalf decennium later blijkt Beck
zijn time alvast nuttig besteed te hebben. Acht
langspelers heeft de man uit Los Angeles ondertussen al op zijn
conto mogen schrijven. Een omvangrijk oeuvre dat zeker de laatste
jaren misschien niet altijd even gelijkwaardig is in kwaliteit,
maar dat tot nu toe al tientallen uitschieters kent die stuk voor
stuk zijn vastgeroest op de harde schijf van onze iPod. Bovendien
is Beck een enorm veelzijdig artiest: geschifte clown op ‘Midnite
Vultures’, troostende schouder op ‘Sea Change’, het is er allemaal
bij in zijn discografie.
Als er al een rode draad doorheen het werk van Beck loopt, dan is
het dat hij het experiment nooit geschuwd heeft. In producer Danger
Mouse (beter bekend als de magere helft van Gnarls Barkley) heeft
hij dan ook zijn perfecte compagnon gevonden. ‘Modern Guilt’, Becks
nieuwe plaat, is duidelijk een heel levendige en speelse plaat
geworden, zeker in de eerste helft vlamt Hansen als zelden tevoren.
Veel langer dan een half uur duurt de cd niet, en geen van de tien
nummers lijkt op elkaar. Wij zouden de eerste 5 song zelfs met
gemak onder zijn beste werk tot nu toe kunnen klasseren. ‘Gamma
Ray’ is nu al onze zomerhit van het jaar, en ook het titelnummer is
een instant meezinger waar de soul van de jaren ’60 onweerstaanbaar
doorheen klinkt.
Maar toegegeven, wij volgen Beck en Mouse niet overal. De tweede
helft van de plaat is een stuk zwakker dan de eerste. Het drum ‘n
bass-intermezzo ‘Replica’ is maar half geslaagd, en het bluesy
‘Soul of a Man’ is te repetitief om echt te boeien. Afsluiter
‘Volcano’ is echter een epiloog die kan tellen. Beck klinkt als
Elliott Smith
op ‘XO’ en de violen tillen dit nummer op naar een van de
hoogtepunten van de plaat.
Muzikaal mag ‘Modern Guilt’ dan wel hinten naar verschillende
stromingen in de geschiedenis, thematisch is het een plaat die
enkel nu had kunnen worden gemaakt. Beck is ondertussen een vader
van bijna 40, en ook hij maakt zich zorgen over de toestand waarin
de wereld zich bevindt. Hij zingt over ‘Ice caps melting
down’, en ook andere zinsnedes laten weinig aan de verbeelding
over.
‘Don’t know what I’ve done but I feel ashamed’ klinkt het
in het titelnummer. Dát bedoelt Hansen met een modern schuldgevoel.
Er loopt meer fout dan goed in onze maatschappij, en veel kan hij
er als (letterlijke) kleine man niet aan doen. Het is een gevoel
waar zowat iedereen zich in deze eenentwintigste eeuw mee kan
identificeren. Sommige mensen laten de auto thuis en treinen naar
hun werk om zich toch een klein beetje te verzoenen met hun
ecologische voetafdruk. Beck maakt er een plaat over waarop hij
minstens zes nummers lang boeit zoals in zijn beste dagen. Het zijn
allebei druppels op een hete plaat, en ze zullen beide niet al te
veel aan de situatie veranderen. Maar de wereld is pas echt om zeep
als zelfs die sprankels hoop er niet meer zijn.
‘Modern Guilt’ sluit af met de woorden ‘I’m tired of people who
want to be pleased, but I still want to please you’. Even
essentieel als pakweg ‘Sea Change’ is deze plaat nu ook weer niet,
maar Beck is terug waar hij hoort, en dat zal toch met zekerheid in
ons eindejaarslijstje zijn. Nu maar hopen dat hij na zijn wat
ontgoochelende Werchter-doortocht snel terug is om ons ‘Modern
Guilt’ eens deftig voor te stellen!
