Depot,
Het is al weer even geleden dat enola een optreden in het Leuvense
besprak. Volledig onterecht, want zoals ook people’s person Martha
Wainwright opmerkte, is oude cinemazaal Het Depot een fijne plaats
voor dit soort aangelegenheden. Alvorens Martha – familielid van
ons halve pantheon – de bühne mocht betreden was het de beurt aan
Angus & Julia Stone. Vergelijkingen met Joanna
Newsom en Cat Power werden in de aankondiging wat makkelijk
gemaakt, ons neeg het meer naar Joni Mitchell – in de schaarse
betere momenten – maar toch vooral Laïs of Kadril. Bij een naam als
Angus en een vet Australisch accent hadden wij ons iets anders
voorgesteld. Hoofdact Martha Wainwright kon dit
geluid maar beter zo snel mogelijk doen vergeten.
Martha, in stijlvol zwart jurkje en een mondjevol Nederlands
opkomend, leek er zin in te hebben. Waar haar stem bij aanvang nog
wat zocht, werd vanaf derde nummer ‘Bleeding All Over You’
duidelijk wat een steengoeie zangeres ze is. Net daarvoor had ze
ons uitgelegd hoe ze in Utrecht fietsen kocht en er het Leuvense
mee verkende. Het geheel had wat kampvuurachtig, en niemand die er
niet mee instemde.
De muziek zelf was niet altijd even hoogstaand. I Know You’re
Married But I’ve Got Feelings Too is een goeie doch niet
uitstekende plaat, en dat er af en toe middelmaat insluipt werd ook
vanavond duidelijk. ‘Jesus & Mary’ en ‘Hearts Club Band’
begeesterden niet, ‘So Many Friends’ deed dat voor het eerst die
avond wel echt. Het viel ons tijdens dat nummer overigens op hoe
Martha’s stemgeluid (die sissende s!) lijkt op dat van grote broer.
Later zouden we ook opmerken dat zelfs de podiumact erfelijk is, we
gniffelden nostalgisch.
Vanaf ‘So Many Friends’ ging het optreden crescendo. Het vrij
talrijk opgekomen publiek werd om de oren geslagen met erg aardige
versies van achtereenvolgens ‘Ball & Chain’, ‘I Wish I Were’
en ‘This Life Is Boring’ alvorens een ietwat flauw ‘nichtje, zing
ook eens’ intermezzo werd ingevoerd. Marhta danste wel aanstekelijk
om de schijn hoog te houden, maar de carrière van een volgende
Wainwright-telg lijkt ons nu al in het slop beland.
Het duurde evenwel niet lang voor Martha de vaart er opnieuw in
kreeg. ‘You Cheated Me’ – aanvankelijk vrij kaal georchestreerd –
blijft een atoom van een nummer, ‘Jimi’, over angsten en vader
Loudon, is erg sterk, en ook ‘New York’ deed ons waarlijk
genieten.
Een tot dan aardige maar niet altijd even begeesterende set werd
beëindigd met ‘Factory’ en ‘G.P.T’. De bissen brachten evenwel
totale extase. ‘Bloody Mother Fucking Asshole’ trapte ingetogen af,
maar het hoogtepunt van de avond bereikte Martha Wainwright met
‘Dis, Quand Reviendras-Tu?’, een nummer van de Franse zangeres
Barbara. Wainwright’s timbre en accent zijn gesneden hout voor een
song als deze, de naar schatting kleine duizend aten uit haar hand.
Een speels ‘See Emily Play’ sloot de set af en vervolgde de avond,
die Wainwright zelf pas beëindigde na een uitgebreide signeer – en
praatsessie met de fans in de foyer.
Aanvankelijk ging de gedachte dat Martha nooit buiten Canada was
gekomen als muzikante uit een andere familie door ons hoofd. Nadien
besloten we die dwaalgedachte evenwel te catalogiseren onder de
noemer ‘waanzin’, want Martha bracht over het algemeen gezien ruim
anderhalf uur meer dan waar u en ik op hadden durven hopen. Kunst?
Geenszins, maar absoluut het beste, liefste en mooiste amusement
dat die avond mogelijk was.
I Know You’re Married, But I’ve Got Feelings Too is uit bij
Drowned Sound Recording
