In de openingscredits van Sisu wordt ons verteld dat het Finse begrip ‘Sisu’ moeilijk te vertalen is. Onverzettelijkheid tonen wanneer alle hoop vervlogen is, is wellicht de beste omschrijving. Wie op basis hiervan denkt dat hij een duistere, gitzwarte rolprent te zien zal krijgen, vergist zich deerlijk. Hoewel het er soms beenhard aan toe gaat, getuigt Sisu ook van een soort droogkomische lichtvoetigheid die je alleen in de Scandinavische cinema terugvindt.
Aatami Korpi is een goudzoeker die zijn geluk beproeft in de wildernis van Lapland. Dat de nazi’s zich op hetzelfde moment en op dezelfde plaats massaal aan het terugtrekken zijn als gevolg van een wapenstilstand tussen Finland en Rusland, deert hem allerminst. Ondanks deze penibele omstandigheden vindt Korpi waarvoor hij gekomen is: goud! Een eerste Duitse patrouille laat de voort sjokkende Fin met rust. Een tweede patrouille houdt hem tegen en vindt bij toeval zijn goud. Stilaan neemt ‘sisu’ de overhand bij de gemoedelijke goudzoeker met verstrekkende gevolgen voor de nazi’s.
Nee, we zijn niet aanbeland bij een zoveelste aflevering in de Leprechaun-franchise waarin een kwaadaardige dwerg zijn pot met goud terug wil. In tegenstelling tot Rare Exports, de onverwachte hit van regisseur Jalmari Helander uit 2010, wordt het fantasierijke volledig achterwege gelaten. De premisse wordt zonder veel poespas en dubbelzinnigheden aan ons gepresenteerd. Helander maakt wel gebruik van enkele beproefde narratieve trucjes om onze interesse in het stoïcijnse hoofdpersonage vast te houden. Om te beginnen zegt Korpi zo goed als niets gedurende de gehele film. De groeven in het gezicht van acteur Jorma Tommila en de camera die langzaam over zijn gegeselde lijf glijdt, spreken boekdelen. Ten tweede spreken andere personages over de vroegere daden van deze schijnbaar minzame Fin. Hieruit blijkt dat niets is wat het lijkt. Eens we dit allemaal weten, kunnen we als kijker alleen maar meer gefascineerd raken door wat er zich allemaal op het scherm afspeelt.
Origineel en subtiel kunnen we deze eenmansoorlog tegen de nazi’s niet noemen. Helander heeft duidelijk ook geen zin om voor ons het warme water opnieuw uit te vinden. Wat wel uiterst inventief is, zijn de manieren waarop onze goudzoeker zijn tegenstanders naar de eeuwige Lapse jachtvelden stuurt. Hierbij wordt niet op een ledemaat meer of minder gekeken. In een tijd waarin je als filmmaker enorm op je tellen moet letten welke etniciteit je tot vijand maakt in een rolprent, is het een geruststelling dat er nog altijd nazi’s zijn die je naar hartenlust mag neerschieten, neersteken of opblazen. Er zijn nog zekerheden in het leven.
Sisu is een heerlijke, beenharde Finse B-oorlogsfilm om van te snoepen. De typisch Scandinavische droogkomische insteek zorgt bovendien voor een stevige afkruiding van ons cinematografisch smaakpalet. Bij deze is nog maar eens bewezen dat cinema af en toe ook gewoon dikke fun mag zijn.
