Waar de lente heen was, geen idee, maar één ding is zeker: de zomer is begonnen, het is festivallen geblazen. En wie beter om dan met een brede grijns de deur te openen dan Best Kept Secret, dat al lang zo slecht bewaard is dat ook enola alweer van de partij is. Zullen we dan maar verslag uitbrengen, nu we hier zijn? Welja, want that is how we roll. Live, baby, live, bevindingen van onder een koperen ploert.
Dag Een: Druipende snorren, klotsende oksels
‘Sweat, baby, sweat. Hilvarenbeek is a…’ wacht, wat? Gaan we nu al spontaan The Bloodhound Gang citeren? Heremejezus, die hitte maakt wel heel snel slachtoffers. Of we hier nu hard zullen werken of niet: Best Kept Secret wordt zweten. Dan kunnen we er maar beter gewoon tegenaan gaan – heeft het toch érgens voor gediend. Wat er dus van de muziek zij? Dit, allemaal.
Bij een temperatuur van zo’n 150 graden (jà, we gaan hier nog veel zeuren over druipende snorren en klotsende oksels) hoeft een festival echter niet noodzakelijk met een knal te beginnen. Hermanos Gutiérrez – Alejandro en Estevan Gutiérrez zijn hun bandnaam niet ver gaan zoeken – heeft dat goed begrepen, en trapt de Two op gang aan een érg aangenaam slakkentempo. Het volledig instrumentale gitaarduo liet zich inspireren door een tripje naar Mexico, en bij uitbreiding all things Latijns-Amerika uit de jaren vijftig, maar wie zijn beste salsapassen wilde bovenhalen, kon maar beter andere oorden opzoeken.
De Zwitsers-Ecuadoriaanse broers zijn de chillste aller gitaarhelden, die hun partijen verweven tot een zwoele, filmische trip, eindeloos repetitief maar net daardoor ook zo meeslepend. Het spook van Ennio Morricone waart rond in zowat elk nummer, de temperatuur klimt nog een graad of twee, en met wat verbeelding is dat toch écht woestijnzand, dat daar over het wandelpad geblazen wordt: Hermanos Gutiérrez heeft hier en stoemelings de perfecte openingsset voor deze BKS-editie neergezet.
En dan: een midlifecrisis. Want wat staat Freddy Trathlehner – of Vjèze Fur, zoals de Jeugd Van Tegenwoordig hem liever noemt – hier anders in de Casbah, het vuilerockershol bij uitstek, te doen met Job & Fred Band? Bijzonder vals zingen, dat in ieder geval, maar verder is dit het muzikantenequivalent van een speedboot kopen: een beetje cringe, en tegelijk toch ook wel weer fascinerend. Job & Fred doen immers absoluut niet aan hiphop vandaag, maar bezingen de dingen des levens in een soort britpop-nineties-geluid dat je nog zelden tegenkomt, maar dat voor late dertigers en vroege veertigers onweerstaanbaar is.
Het bozige “Doet denken pijn” (goeie titel!) knipoogt naar Weezer, “Fun Times” slaat de spijker op de kop over de teleurstellingen (“niets is zoals beloofd in het sprookje / glas in m’n voet want m’n muiltjes zijn gebroken”) en inzichten (“vergeet niet te genieten, er is altijd wel gezeik”) van het volwassen leven. De onnozele interacties tussen de twee – “Het gaat goed hé Job?” “Het zou dan nu wel eens mis kunnen gaan” – dragen alleen maar bij aan het gemoedelijk grappende sfeertje dat de band creëert: goed voor een half uur, maar daarna is een échte zanger toch wel weer welkom.
Of die bij Personal Trainer te vinden is? Twijfelachtig, al is Willem Smit wel een gedroomde frontman, met z’n onnavolgbare bokkensprongen op het podium en die aandoenlijke zwaaitjes naar het publiek, en ook de rest van de bandleden laten het muzikantenbestaan er zo aanlokkelijk uitzien dat je maar wat graag lid zou worden van deze groep. Er zit een heel New Yorks geluid in Personal Trainer, zeker in het basgedreven “Rug Busters”, al lijken het vuur en de chaos vandaag wat te ontbreken. Niet dat het niet plezierig is om naar te kijken, maar muzikaal gaat het vandaag vaak niet diep genoeg, kabbelt het te veel voorbij. Hoe anders is dat bij uitschieter “The Lazer”, dat al lang meegaat: Smit roept het publiek op om “dat ding van De Staat” te doen, en het publiek duikt gehoorzaam in een lichtjes gezapige circle pit, terwijl er op het podium kledingstukken uitgetrokken worden (de toetsenist) – dan wel langzaam sneuvelen (Smit zelf). Het is de schop onder de kont die dit optreden nodig had, rijkelijk laat.
Ze zijn maar met twee, maar in de Secret vullen Joey Valence & Brae verdacht goed het driekoppig gat dat een stel schoffies uit The Five Boroughs een decennium geleden achterliet. De dwarsfluitsample van “Underground Sound” is bijvoorbeeld een “Sure Shot” als geen ander. Dusja: krijgen wij tranerige herinneringen aan Beastie Boys? You’re crying.
Ze zijn zelf anders ook wel dankbaar, die twee met de microfoon. “Ongelofelijk dat we fans in The Netherlands hebben’, gaat het, later nemen ze een selfie met het publiek om dat thuis te kunnen bewijzen. We hebben dan al een halve set energieke hiphop gekregen die zijn voeten diep geworteld heeft in de vroege jaren negentig waarin het duo verre van geboren was. Maakt niet uit. Valence kent zijn klassiekers, en pakt uit met boombap en breakbeats, recht uit de school van Public Enemy’s The Bomb Squad, maar gooit er ook met plezier wat hardcorepunk door. “Startafight” drijft zo op een bassample uit Yeah Yeah Yeahs “Heads Will Roll”, “Crank It Up” is rauwdauwen op Red Bull. Dan is er “Hooligang”, nog maar eens een herinnering aan dat nasale stemgeluid dat we van ergens kennen. Niet erg, we hebben het hard gemist al die tijd, en Valence en Brae doen er hun eigen ding mee. De friste hiphop in jaren is zo old-school dat het weer hip is.
“Het is lang geleden dat ik me zo zorgeloos en gelukkig voelde”, glundert Charlotte Adigéry tegen het einde van haar set. “Dankuwel.” En ze zet dan maar meteen “Thank You” in. “Bolis, ben jij gelukkig?” Het droge antwoord luidt: “mag de airco aan?” Yup, u moet het duo Charlotte Adigéry & Bolis Pupul nog altijd niet té ernstig nemen, al is hun muziek verdomd serious business. Want wat was dit voor set om zo vroeg op de dag op ons bord te krijgen? Het duo grossierde in heerlijk pruttelende dansmuziek, stomende beats, een performance die van hoogtepunt naar hoogtepunt ging. “Paténipat”, bijvoorbeeld, en zeker “HAHA”, een absurd belpopnummer voor deze rare tijden. De stampvolle Two lepelt het op als waren het stuk voor stuk hitparade-bangers – en in een betere wereld wàs dat ook zo. Adigéry en Pupul stonden hier misschien “maar” om vijf, dit was een indrukwekkend voorschot op de nacht.
Ooit was Groot-Brittannië de bakermat van de beste pop- en rock, vandaag zadelt Albion ons op met ondermaatse meuk als Wolf Alice en The 1975. Die eersten stonden hier vorig jaar, vandaag is het aan Matt Healy en maats om aan te tonen hoe hard Engeland van het padje is. Want hoe kan het dat de aloude muziekpers daar deze groep nu al vier platen lang naar sterrenstatus schreeuwt? Ja, Healy heeft een puppy-smoeltje, dat zag Taylor Swift ook wel tot ze eerder deze week beter wist, maar muzikaal valt hier werkelijk niets te rapen.
Heel even willen we The 1975 nog verdedigen, wanneer opener “Give Yourself A Try” drijft op een aardige melodie. Healy, in witte labojas en met koptelefoon op, komt er vocaal echter weinig door, en vanaf “Happiness” daarna blijkt onze mantel der liefde al te klein: dit is boybandpop, met een aalgladde eightiessax op de koop toe. En het wordt erger met een “Oh Caroline” dat aanleunt tegen de ergste schmalz die datzelfde plastieken decennium voortbracht. We willen zeggen: Barry Manilow, maar we bedoelen iets nog ergers dat ons – gelukkig – even niet meer te binnen schiet. In elk geval: van een klefheid die niet vol te houden is. The 1975? Een niet door te spoelen drol van een band.
En over “Oh Caroline” gesproken, die zucht zal de afgelopen dagen wel af en toe door de Best Kept Kantoren geblazen zijn. Want zou ze wel komen, nu Caroline Polachek geplaagd werd door een vervelende bronchitis, die haar dwong enkele concerten af te zeggen? “Hoping for a Dutch miracle,” schreef ze op haar Instagram, en warempel: zestig seconden aftelklok, en daar stond ze op het podium van de Two. Haar stem is nog zwak, verontschuldigt ze zich, maar dat geeft niet, het publiek staat klaar om haar te ondersteunen. Polachek is immers in razend tempo uitgegroeid van indielievelingetje tot TikTok-superster, waardoor er op de eerste rijen een meisjesleger klaarstaat dat iedere song woord voor woord meezingt.
Ze is ook een fascinerende persoonlijkheid: haar nummers zijn eigenlijk veel te rààr om viraal te gaan, en wat ze zingt, is vaak hyperseksueel, maar tegelijk gedraagt ze zich nadrukkelijk níet zo (ondanks dat wel erg doorzichtige wielerbroekje), houdt ze het lichtvoetig – zoals in het totaal onnozele “show me the banana” tijdens “So Hot You’re Hurting My Feelings”, het moment waarop Polachek eindelijk de popperfectie benadert. Want als het ergens aan schort tijdens deze show, dan is het dat wel: ze heeft een verbijsterend goeie stem, maar het gevocaliseer komt pas echt tot zijn recht als er een pakkende song rond zit. In het zwoele, mediterrane “Sunset” lukt dat moeiteloos, en ook het stuiterende “Bunny Is A Rider” is aanstekelijk, maar daartussen zit erg veel gefröbel. Indrukwekkend gefröbel, dat wel, maar mag het af en toe toch nog nét iets meer zijn?
De Casbah is sowieso al niet de properste plek van dit festival, maar cumgirl8 – “we are the Chemical Brothers! No, the Cumical Sisters!” – maakt het wel erg bont. Iemand een hele set lang suggestief een stokpaardje laten berijden om een niet nader genoemde prijs te winnen? De Nederlanders ervan beschuldigen “always horny” te zijn? Het mag duidelijk zijn wat het belangrijkste thema van dit New Yorkse viertal is, minder duidelijk is wat muzikaal de bedoeling is. Wat begint als een slecht gespeeld 4/4-punkfeest, ontaardt in de grootste chaos die we hier al gezien hebben – ondraaglijke feedback, synthesizers die het niet doen, en ook nog steeds geen idee wat die paardrijprijs uiteindelijk was. Daartussen: een verpletterende moshpit, met mensen die naar buiten geperst worden en zich glibberend weer naar binnen wurmen om geen seconde te moeten missen. Ramptoerisme? Niet per se, want hoe rommelig en brak het ook klinkt, de sex positive punk van cumgirl8 heeft een aanstekelijke charme die de slechte songs bijna doet vergeten. En wat chaos op z’n tijd kan nooit kwaad.
Vandaag Chemical Brothers, zondag Aphex Twin. De headlinerspots zijn op deze Best Kept-editie voorbehouden aan de elektronische acts, en dat wringt een beetje. Waren de The Nationals en Arcade Fires dan echt op? Niet dat we verder klachten hebben over deze fijne nostalgieset; de visuals waren om van te smullen, de psychedelische opbouw in de eerste helft, met onder andere een “Eve Of Destruction” waar bij Aurora op beeld verschijnt, zette lekker de sfeer, maar stiekem smachten we toch naar het fysieke aspect; het moment dat de neerkletsende big beats je dreunend meeslepen. Op het strand klinkt het helaas eerder alsof “Hey Boy, Hey Girl” van aan de overkant van het water ons komt toegewaaid, worden de drops zachtjes losgelaten, waar we ze ruw in onze nek hadden willen krijgen. Dat gebeurt in de eindspurt gelukkig wel. De vertrouwde robots zijn opnieuw opgeblazen, de midden-oosterse riedel van “Galvanize” is altijd een plezier om te horen, “Block Rocking Beats” maakt eindelijk zijn naam waar. Dan toch een dansbaar einde.
Het is nacht, het is nog warm. Rustig aan zakken we van podium naar podium af richting camping. Er zijn nog twee dagen te gaan, we gaan even powernappen. Tot morgen!
