Het DC universum (Dark Comics) van Warner Bros. is conform de benaming doorgaans iets donkerder dan het zeer brave en propere Marvel MCU dat onder Disney valt. Vooral in een film als het recente The Batman was dat bijvoorbeeld duidelijk het geval (al viel die film heel strikt gesproken een beetje buiten het DCU), waardoor de Shazam!-aanpak, gericht op een jonger publiek, toch een beetje een buitenbeentje is binnen het DC-gegeven. Dat dat niet noodzakelijk een goede zaak is, mocht blijken uit de schabouwelijke eerste film in deze reeks en de onvermijdelijke sequel brengt zoals verwacht allerminst verbetering.
Er wordt wel eens gezegd dat het geestelijke niveau van de doorsnee Hollywoodfilm sinds het eind van de jaren negentienzeventig steeds meer afgestemd wordt op dat van een dertienjarige. In het geval van Shazam! Fury Of The Gods is dat in ieder geval vrij letterlijk te nemen, aangezien de superhelden hier in het gewone leven een zootje onuitstaanbare (pre-)pubers zijn. Dat wil zeggen dat de film volgestouwd zit met kinderachtige ongein en flauwe pogingen om iets over de overgang van jeugd naar volwassenheid te zeggen. Het lijkt er vooral op neer te komen dat het enige wat nog veel erger is dan de opgeblazen sérieux van veel superheldenfilms is zelfbewuste onnozelheden horen die proberen de draak te steken met die sérieux.
Om dat allemaal draaiend te houden, haalt de plot ditmaal de mosterd bij een dosis pseudo Griekse mythologie, wat vooral toelaat om een blik nieuwe effecten open te trekken en verder gewoon meer van hetzelfde te brengen. Er is een tijd geweest dat dit soort films erin slaagde om tegelijkertijd de herkomst uit de stripwereld te eren en interessante epiek te brengen die ook knap vertaalde naar het witte scherm, maar die ligt ver achter ons en dus komen we ook nu weer niet verder dan krampachtig te proberen toch nog maar iets te vinden om wat voorafging te overtreffen.
Dat euvel is ook waar het MCU mee kampt: wanneer de machtigste vijand ooit verslagen is, moeten de makers een manier vinden om een antagonist te onthullen die daar nog eens boven staat enzovoort … Ook hier zoekt men allerlei manieren om de onzin uit de vorige prent te linken aan de nieuwe dreiging, bestaande uit drie zusters – dochters van Atlas – die het niet meteen goed voorhebben met de mensheid. Niemand verwacht subtiliteiten van de plot, maar ook inzake de echte bestaansreden van Shazam! Fury Of The Gods – spektakel en effecten – is het maar povertjes gesteld, met ook daar niet meer dan herkauwen van als maar dezelfde ideeën.
Het zou een illusie zijn te denken dat het superheldengenre met deze tweede Shazam!-film een soort absoluut dieptepunt bereikt heeft. De debiliteit en absolute non-cinema die dit brengt, is echter van waarlijk alarmerend niveau. De neiging ontstaat dan bij filmcritici om gewag te maken van hoe het vroeger beter was. Dat is echter de waarheid geweld aandoen. Ondanks het dwepen met de meer volwassen cinema van de jaren zeventig of het onterecht herontdekken van zogenaamde auteursfilms tussen veel van de troep die in de gehypete jaren tachtig werd uitgebracht, kan je er niet omheen dat er ook toen ontzettend veel slechts op de schermen te zien was en dat meestal ook nog eens veel geld opbracht aan de kassa. De filmgeschiedenis heeft een selectief geheugen en de klassiekers uit vervlogen decennia verhullen vaak de rommel die tickets verkocht.
Wat wel een feit is, is dat een handvol franchises nu zoveel zuurstof uit de markt zuigen, dat ze verworden zijn tot de enige norm en de maatstaf om nieuwe projecten aan te spiegelen. Dat wil zeggen dat iets meer gedurfde films zelfs binnen de commerciële markt het daglicht gewoon zelfs nooit te zien krijgen. En dat is wel iets waar Shazam! Fury Of The Gods een symptoom van is: de steeds meer groeiende eenheidsstijl die al deze films begint te bepalen en daarmee ook een steeds groter deel van het filmlandschap.
