Een film gebaseerd op een boek over een jongen die door een ongeval in coma geraakt, de moeder die zijn dagboek vindt met een lijstje ‘tien dingen om te doen vóór het einde van de wereld’ en vervolgens beslist dat lijstje in realiteit om te zetten door, met een skateboard op de rug, de halve wereld rond te trekken. Het klinkt als een van die vele geforceerde Franse feel good films die met een lach en een traan vooral uitblinken in totale overbodigheid en die niet doorhebben dat film veel meer moet zijn dan een van bewegende plaatjes voorzien verhaaltje. Tot niemands verbazing is dat ook exact wat La Chambre des Merveilles brengt, al moet je cineaste Lisa Azuelos (vooral bekend van de biopic over zangeres Dalida) meegeven dat ze hier en daar ten minste toch een heel klein beetje persoonlijkheid en esthetiek probeert binnen te brengen in haar film.
Het grote probleem is dat er wel degelijk momenten zijn waarin Azuelos laat zien dat ze gevoel heeft voor het mooi opbouwen van een scène: let op moeder en zoon die de ochtend van de fatale dag hun woning verlaten en een compositie die hen helemaal in de uiterste hoek van het beeld plaatst en even nog wat langer aanhoudt nadat de personages verdwenen zijn, als om het naderende onheil aan te kondigen. Alleen wordt een dergelijk sterk punt prompt weer tenietgedaan door overdreven nadrukkelijke scènes die alle subtiliteit missen. Is het nu echt alweer nodig om het ongeluk waar alles mee begint in potsierlijke slow-motion te brengen? Het is een sjabloon dat doet denken aan slechte televisieproducties en het ondermijnt volkomen enig krediet dat de prent tegen dan eventueel al heeft opgebouwd.
Dezelfde bedenking geldt voor popmuziek monteren over intrieste situaties (alweer die overbodige slow motion waar de film maar geen genoeg kan van krijgen, nu om de verwarring over te brengen van de terugkeer naar de werkvloer na een ingrijpende gebeurtenis) of het alsmaar in het ijle laten voor zich uit staren van personages om de diepte in de emoties te suggereren die de film op ander vlakken niet weet te vertalen. (Melo)dramatische clichés en conventies zijn er om te gebruiken. Dat geldt voor film, voor schilderkunst, voor muziek en literatuur of theater. Er zijn talloze grote werken die er zich van bedienen en grote kunst zijn. Het probleem is dat ze ook gebanaliseerd kunnen worden tot op het punt dat ze niks meer zijn dan vervelende repetitieve patronen zonder enige betekenis of emotionele impact. Het is precies dat euvel dat La Chambre des Merveilles door en door tekent: de bouwstenen van het filmmedium worden op zo’n botte en onsubtiele manier ingezet dat het resultaat ontdaan is van elke vorm van waarachtigheid.
Dat is een beetje jammer, want Lisa Azuelo laat bij momenten (het zijn er niet veel, maar toch) zien dat ze meer potentieel heeft dan dit. Voorlopig is La Chambre des Merveilles echter niet een film die veel aandacht of zelfs het bekijken waard is.
