In zijn recensie van L’Immensitá voor het BFI (British Film Institute), merkt Jonathan Romney terecht op dat hoewel actrice Penélope Cruz eigenlijk een Spaanse is en haar faam dankt aan haar rollen in de films van Pedro Almodóvar, ze wel heel erg vaak gecast wordt als een Italiaans vrouwelijk archetype. Dat is absoluut het geval in L’Immensitá, waarin ze een rol neerzet als de moeder van een tienermeisje dat zichzelf is beginnen identificeren als mannelijk, in een film waarin regisseur Emanuele Crialese eigen ervaringen als trans-man verwerkt.
Een dergelijke insteek stelt zich vandaag de dag onvermijdelijk bloot aan mogelijke kritiek uit welke hoek dan ook en die was er uiteraard al meteen omwille van het feit dat Crialese besliste om een cis-actrice te casten in de hoofdrol (Luana Giuliani die een sterke vertolking neerzet). Gevraagd daarnaar in een interview stelde Crialese ‘dat het voor een tiener schadelijk zou kunnen zijn om gecast te worden in een rol die dergelijke emoties aankaart net wanneer die persoon zelf met die emoties zou aan het omgaan zijn’. Dat is meteen niet enkel een goed gefundeerde repliek komende van iemand die goed weet waarover dit gaat, maar tevens een onderbouwing van het idee dat het nu eenmaal over acteren gaat en het dus de keuze is van de filmmaker/kunstenaar om aan te voelen hoe ideeën het best kunnen worden vertaald, zeker wanneer die cineast dan ook nog onomwonden zegt dat het hoofdpersonage absoluut bedoeld is om de eigen doorleefde ervaring te representeren.
Of Crialese ook echt slaagt in het opzet is een andere vraag want deze L’Immensitá presenteert zichzelf toch iets te veel als een glad en middelmatig ‘feel good’ filmpje om ook werkelijk heel veel inzicht te bieden in de emotionele gelaagdheid die de film pretendeert te willen brengen. Dat wil niet zeggen dat dit daarom helemaal een verwaarloosbare prent is. Crialese heeft immers oog voor het ensceneren van herinneringen als een soort mengeling van feit en fictie en weet af toe heel goed waar de camera neer te plaatsen. Het probleem met de vormgeving is echter net als met de inhoud dat het allemaal wel heel braaf en risicoloos is en na een tijdje voelt alsof de film vooral probeert om alles te verpakken op een manier die zo weinig mogelijk inspanning vraagt – om naar te kijken én om over na te denken. De vraag rijst ook wel hoeveel keer je slow motion kan inzetten om hetzelfde dromerige effect te bekomen, voordat het allemaal behoorlijk repetitief en vervelend wordt.
Een scène waarin kinderen op vakantie gestraft worden omdat ze een gevaarlijke riool inkruipen en die ontaardt in Cruz die met de tuinslang fotogeniek iedereen natspuit tegen de achtergrond van de ondergaande zon, is ze ongelooflijk generisch en voorgekauwd, dat zowat alles wat de film eventueel te vertellen heeft wordt ontkracht door banaliteit. L’Immensitá is dan ook niet meer dan een soms fraai, meestal oninteressant fotoromannetje met een paar geslaagde momenten, dat toevallig aanleunt bij een contemporain thema.
