Er zijn al leden gestorven. De haren zijn grijs. De stem scheurde bij momenten wat minder. Maar de gitaren jaagden anderhalf uur alsof er geen vijfendertigste verjaardag is gevierd. In De Roma lieten The Afghan Whigs uitschijnen dat ze het recept voor het eeuwig leven hadden. Het werd helaas begraven onder een wankele geluidsmix.
Geen gelul, spelen: als Greg Dulli drie maal een bindtekst richting het publiek heeft gesmeten zal het veel zijn. In De Roma gold vanaf de eerste noot maar één gebod: de gitaar heeft het hoogste woord. En dus was opener “I’ll Make You See God”, van het nieuwe How Do You Burn?, meteen een brandbom in het publiek. De gitaren gierden, Dulli kreet er ”You make the body ache” over. Zonder adempauze gooide de band er “Matamoros” achter aan; staccato snarenwerk en dito zang die uitmondt in een geweldig refrein.
Het zou moeten imponeren, maar je voelt dat het te luid en te hevig is voor deze deftige zaal, die uiteindelijk ook maar gebouwd werd om films met Cary Grant te vertonen. We noteren bij die eerste nummers ‘ze spelen hem kapot, ze spelen hem kapot!’, maar in “Light As A Feather” wordt dat: ‘wat een soep’. Bas, drum, toetsen: vormen samen één brij die tegen de muren kapot spat. En dat is jammer. Het zal duren tot de groep na een half uur het onverwoestbare “Debonair” lost, voor de geluidsmix een beetje in zijn plooi valt. Dertig jaar na de release van Gentlemen krast de wanhoop van de jonge Dulli nog altijd even diep.
Toen was toen de frontman een drugsverslaafde, sekshongerige maniak die zijn woelig liefdesleven en andere tribulaties vatte in soulvolle rockers. Vandaag zijn de grootste zonden afgezworen en heeft Dulli de dingen op een rijtje. Maar een straffe song schrijft hij op een goeie dag nog altijd zonder omzien. “Algiers”, bijvoorbeeld, waarmee in 2014 ooit die lang verhoopte eerste nieuwe plaat sinds de reünie werd aangekondigd.
‘Jullie enthousiasme zit ergens tussen Noren en Finnen in. Probeer toch maar jullie innerlijke Italiaan of Spanjaard te vinden’; Dulli is niet content met de reacties uit de zaal, en dus knalt hij er “Gentlemen” tegen aan; exorcisme is ook maar een manier om met problemen om te gaan. Plots is de gitaar van nieuwste lid Christopher Thorn een vlammenwerper – staat dat publiek dan toch in de fik.
Heel even haalt Dulli een flard Andrew Lloyd Webber boven, maar dat “Heaven On Their Minds” moet al snel plaatsmaken voor die zinderende riff die “Somethin’ Hot” in gang trapt. En als er gas wordt teruggenomen, dan is het om de ‘soul’ in de soulrock van The Afghan Whigs nog meer ruimte te geven. “Please, Baby, Please” is alleen in zijn titel al bijna te archetypisch om goed te zijn, maar de manier waarom Dulli het pleitend zingt, maakt het geloofwaardig.
‘Hij was een ere-Belg’, eert de zanger zijn dit jaar overleden buddy Mark Lanegan, en Aldo Struyf, die jaren lang de Mark Lanegan Band van toetsen en gitaar voorzag, komt een stukje meespelen op diens “Methamphetamine Blues”. Het is de start van het einde, waarin Dulli nog een dingetje moet rechtzetten, want hoe konden we ooit 1965 een mindere Afghan Whigs-plaat vinden als daar iets op staat als het onverslijtbare “John The Baptist”?
Anderhalf uur doorspelen eindigt met “Into The Floor”, en daaruit nog een laatste cover. “Take me out / tonight”, croont Dulli, en dat culmineert natuurlijk in een versie van The Smiths’ “There Is A Light That Never Goes Out”. Nog even de band voorstellen. Nog even zijn eigen naam noemen – je hebt ze misschien al gehoord – en weg is Dulli.
Bisnummers? Bisnummers zijn theater. The Afghan Whigs zijn geen theater, en dus volgt er niets meer. The Afghan Whigs waren anderhalf uur wat ze altijd geweest zijn: pure rock-‘n-roll.
