EBM. Editors + Blanck Mass, maar ook: Electronic Body Music. Want met Benjamin John Power mee aan boord is Editors op zijn zevende gespierder, steviger en beukender dan ooit. Een dansplaat? Welja, soort van.
Hij was er al bij als producer voor Violence toen een Belgisch festival – laten we het hoogst hypothetisch ‘Pukkelpop’ noemen – Editors vroeg om een specialleke te doen voor een tweede avond. Al snel gooiden ze dat akoestische idee overboord. Integendeel: waarom niet nog elektrischer gaan, en eens met die Benjamin John Power optreden? Covid kwam er tussen gefietst, maar songs stonden al in de steigers; dan kun je beter doorpakken. Tom Smith en de rest vroegen Power om voor hun volgende plaat gewoon helemaal lid van de band te worden. En hij, die met Fuck Buttons en Blanck Mass heerlijke elektronische noise maakt, zei “ja”, sleepte zijn toetsen, pedalen en andere knoppen de studio in, en bouwde mee aan het welkomstfeestje.
Het klopt ook. Zelfs al opereert Power in een heel andere niche, net als Smith schrijft hij songs die weten wat Groot en Breed is. Smith was toe aan wat andersoortige input, en liet zijn electrobroeder het werk doen. Hij reageerde op de schetsen die in volle lockdown in zijn inbox belandden, perste ze tot songs, waarna de rest van de groep er al even digitaal op loos ging. Pas bij de echte opnames kwam het livegevoel er weer bij.
En het is dat wat EBM zo sterk maakt. Je hoort de spieren die Editors op die almaar grotere podia heeft gekweekt, Power geeft het met zijn overstuurde geluiden en elektronische beats een vuile rafelrand die de dingen intens houdt. “Heart Attack” had klassiek materiaal kunnen zijn, veilig op cruise control. De geloopte beat en de synths die onderhuids gieren, maken er echter iets van dat net niet uit de bocht vliegt. “Picturesque” en “Karma Climb” trappen daarna het gaspedaal nog wat dieper in – als je dan toch risico aan het nemen bent, kun je maar beter tot het uiterste gaan. Editors blijft netjes weg van de vangrail, maar nipt: het moet spannend blijven.
Soms wordt het wel héél vrolijk. “Vibe” is mid-nineties Pet Shop Boys met guest vocal van Smith, soms is het sfeer boven song. “Strawberry Lemonade” is knallende Leftfield. En dat is goed zo; er spat goesting en pret van af. Af en toe sluipt er echter routine in de songs. “Kiss” werkt vooral omdat het voort kan surfen op die ‘beuken en gáán’-sfeer, “Educate” is meer van diezelfde drumcomputer-op-hol-iedereen-erachteraan-vibe, maar dan minder goed. Afsluiter “Strange Intimacy”, met zijn flipperkastsynths, is een regelrechte discotheekstomper waarin Smiths zang wordt herleid tot de essentie; een original als een remix. Het laatste woord van EBM kon alleen maar zo zijn, een ‘bon, het zit er op; naar de club dan maar?’
Her en der lees je al dat Editors met deze stap zijn headlinerstatus verkwanseld heeft. Het heeft er alle schijn van dat dat de groep aan zijn reet kan roesten, dat dit nodig is om het boeiend te houden voor zichzelf. Dat is een aan te moedigen houding. EBM is verre van perfect, maar houdt het wel spannend. Editors is nog niet klaar voor het nostalgiecircuit.
Editors staat op 26 oktober in Vorst Nationaal in Brussel.
