Geen gezeik, geen eindelijk, gewoon een ‘bon’. Werchter, dus. Alsof er niets gebeurd is, want de wei ziet er toch exact hetzelfde uit. We kennen onze weg, we weten wat we doen, we kunnen dit. Is uw team klaar voor vier dagen feest en muziek? We hebben er verdomme drie jaar voor getraind; natuurlijk.
Vijfentwintig minuten kreeg ILA, maar ze benut die wel. Eerst tien minuten opbouw met donker dreigende rock die ademt wat Anna Calvi van PJ Harvey leerde over dynamiek en spanning. “Eternity” is spannend, “Deity” is woelig getij, trekt en duwt tegelijk; wie hier ondergaat, komt pas kilometers verder boven bij “Home”, waarin de gevoelens eindelijk van de leiband mogen. Een kwartier vlammen volgt, want in “Live To Love” is alle voorbehoud verdwenen. Drums en bas buitelen over elkaar heen, Ilayda Cicek laat haar stem de bocht uit gieren.
‘Dit was een droom’, jubelt ze, maar daar past ze beter mee op. Zong ze zelf niet enkele nummers eerder “I mistook my life for a dream / I mistook my dream for a life”? Ach, we gunnen haar het beste, want wat een frontvrouw staat hier! Alsof ze hier al jaren voor warmloopt domineert ze het podium, is ze één brok rauwe intensiteit. Dit soort girl power hadden we in België nog niet, en dat hiaat mocht al lang ingevuld. Wanneer “Leave Me Dry” de veel te korte set gierend en scheurend sluit weten we: de gitaren zijn terug. Voelt u ook die vibe shift?
Want ook Fontaines DC houdt van de gitaar, maar dan eerder de kortaangebonden staccato postpunkvariant. Het publiek is daar na ettelijke Afrekeningsingles klaar voor, brult alvast wat opwarmend “Sha Sha Sha”, maar toch wil het niet helemaal lukken voor de Ieren. Voelde het grote podium van Best Kept Secret enkele weken terug nog perfect, dan is deze nog veel bredere Main Stage net dat maatje te groot. De monotone songs vliegen grotendeels mak over de hoofden heen, treffen weinig doel.
Af en toe lukt het wel. In dat “Sha Sha Sha” – de cynische kreet van een ontgoochelde generatie – of dat “Jackie Down The Line” dat onverwachts een Studio Brusselhit werd. In “Televised Mind” begint het te regenen, maar de zon geeft niet af; kermis in de hel noemde onze grootvader dat, en zo voelt het slaan en zalven van “Nabokov” ook. De gitaren doen volstrekt eigenzinnige dingen, Grian Chatten parkeert zich er praatzingend dwars over: “I did you a favor / I bled myself dry”. En zo dringt Fontaines dan toch een beetje door, te snel te groot geworden om echt indruk te maken, maar je blijft voelen: komt wel. Geef het nog een plaat.
“Danielle, you have the stage”. En daar komen ze opgestuiterd: eerst Danielle, dan Este met haar gekke bass face, en uiteindelijk ook de hupse Alana: Haim mist zijn intro niet, en knalt er met “Now I’m In It” lekker in. Dat is meer enthousiasme dan die “one more Haim-tour”-banner op de achtergrond liet vermoeden, want de zussen spelen met goesting. “My Song 5” volgt lekker log, met een baslijn die davert, maar het is diezelfde bassiste die het concert vervolgens verknalt.
Want wat moeten we in Godsnaam met een slechte gsm-sketch, die dan ook nog eens veel te lang aansleept? De vaart is uit de set, en zowel “Gasoline” als “Dont’t Wanna” laten horen waarom laatste plaat Woman In Music pt. III zo’n sof was. Maar dan is er weer doorbraaksingle “Forever”, en klikt alles opnieuw in elkaar. Alles waarom Haim ooit zo’n grote belofte was, is hier te horen: de manier waarop die drie stemmen in elkaar haken, de opwindende, onvoorspelbare ritmes, die heerlijke mix van rock en R&B. “The Wire”, net zo goed een vroeg nummer, surft nog even op die vibe verder, maar toch blijft vooral het gevoel over dat deze groep zijn belofte na drie platen nog altijd niet heeft ingelost.
Stukje Yumi Zouma meegepikt aan The Slope, maar zelfs al draagt Christie Simpson vandaag een prachtige roze bruidsjurk als front ze haar high school promband, erg begeesterd gaat het er niet aan toe. “Right Track / Wrong Man” is fletse indiedisco, “Astral Projection” probeert iets met een baslijn die New Order in de jaren tachtig net een tikje sneller speelde, en dan zijn er nog wat brave eightiespopvibes, net voor de wolken het overnemen. Lopen? Lopen, zelfs al betekent dat een half gemorste pint.
“Vier jaar geleden speelden we hier een geweldige show”, herinnert Joanna Söderberg zich nog, en dat klopt. Vandaag, vier jaar en een plaat verder, haalt First Aid Kit dat niveau niet, maar tekent het toch voor een alweer charmante set, al komt die wat traag op gang. Want hoeveel straffe nummers het Zweedse duo ook heeft, na die pompeuze intro is het toch eerst aan de rariteit “King Of The World” en de Don Henleycover “Boys Of Summer”.
Met de vorige week geloste single “Angel” en “Out Of My Head” passeren twee nieuwe nummers die doen vermoeden dat de groep op zijn dit najaar uitkomende nieuwe plaat een wat gemakkelijke poprockrichting dreigt in te slaan. Het zijn vlot in het oor liggende songs, maar ze missen de magie die First Aid Kit ooit zo’n revelatie maakten: die zusterstemmen die zo mooi bij elkaar kleuren, dat oor voor melodie. Daarvoor is het wachten op “Wolf Mother” en “The Lion’s Roar”, toen de Söderbergs hun geluid definitief in een countryplooi legden. Natuurlijk is “Emmylou” het grote zangfestijn, maar het laatste woord is aan money machine “Silver Lining”. We concluderen: First Aid Kit kan het nog, maar we houden een béétje ons hart vast voor dat nieuwe album.
De hemelsluizen zijn ondertussen kapot, en dus blijft het maar vallen. Dat is een excuus dat Frank Black mag inroepen, maar het verklaart echt niet voor de honderd procent de treurnis die Pixies hier het eerste half uur brengt. Goed, dat de frontman niet zo sterk bij stem meer is, kan aan de leeftijd liggen – hij is zichtbaar ouder geworden – maar een beetje geestdrift had toch gemogen. Ooit ademde deze groep dreiging uit als hij optrad, vandaag is dit een braaf maar bescheiden meezingfestijn.
Het duurt tot “Gouge Away” voor de gitaren ietwat tanden krijgen, pas vanaf “Wave Of Mutilation” flink over halverwege, schakelt de groep een versnelling hoger. Plots krijgen we glimpsen van de waanzin van weleer, met een ziedend “Crackity Jones”, en bezeten “Isla de Encanta” en een “Rock Music” dat eindelijk davert. Alsof er gewoon een half uur warm draaien nodig was. Nu horen we Paz Lenchantin tenminste, nu krijst Black. Het dubbeltje “Gigantic”/”Where Is My Mind” is het hoogtepunt, een verzoening: kom hier, Pixies, terug in onze armen.
De regen, de kou, de zompige wei; het is ondertussen een domper op de feestvreugde geworden. Adam Granduciel heeft dus een taaie klant aan ons en alle andere verkleumden, maar The War On Drugs doet niettemin moeite. “Nothing To Find” is meteen een opener in breedbeeld – die triomfantelijke Cure-achtigesynths van Robbie Bennett! – en ook “Ocean In Between The Waves” wordt vroeg prijsgegeven. En net als in Het Sportpaleis laatst, merk je ook vandaag met hoeveel zorg deze groep zijn geluid benadert. Kristalhelder schallen de gitaren over de menigte, waaieren ze uit in wat het weide-equivalent van Dolby Surround ook mag heten.
Toch weet Granduciel het moment niet vast te houden. Gaandeweg zakt de groep weg in het oeverloos gepiel dat van deze opwindendste groep ter wereld ook al eens de vervelendste kan maken. “Strangest Thing” en zeker “Harmonia’s Dream” weten nauwelijks te begeesteren. Weg zijn die spannende, breed schilderende gitaren, het tempo dat van een depressieve luiaard. De redding moet een kwartier later van “Red Eyes” komen, dat het tempo opnieuw gevoelig opkrikt, en waarvan dat instrumentale refrein blijft werken, zelfs al lijkt Granduciel van waar we staan zijn ‘whoo!’s te laten.
De frontman staat er ondertussen maar wat uitgelaten bij, vertelt honderduit wat voor eer het is om voor Pearl Jam te mogen openen – “als zij vroeger op tv kwamen, pauzeerde ik het beeld om uit te vogelen hoe ze speelden” – en gebruikt in “Under The Pressure” een instrumentale break om een selfie te nemen, en wat foto’s van de wei — hey, wij zouden ook onder de indruk zijn.
Moesten Pixies nog een half uur opwarmen, moet het publiek in The Barn een half uur ‘ik ga op reis en ik neem mee’ of ‘blad steen schaar’ spelen. Beck staat namelijk in de file. Dat gaan hier toch geen Sky Ferreira-toestanden worden zeker? Maar het metier van Beck verstuift in vele vormen en wanneer hij uiteindelijk het podium bestormt, jaagt hij er op dik twintig minuten zowat alle hits door terwijl het een wonder mag heten dat hij zich nog geen dubbele hernia gedanst heeft. Van “Devils Haircut” en “Dreams” over Gorillaz-samenwerking “The Valley of the Pagans” en “Wow” tot “Loser”: hier is een zwart gat gevonden waardoor we terug op schema zitten.
“I drove by the campsite, you’re all gonna sleep in the mud”, komt er met een grijns uit. Maar waar ga je ons dan nog mee verwarmen, Beck? Het antwoord komt uit Morning Phase en een coverronde waarvan “True Love Will Find You in the End” het mooist over ons neerdaalt. Het is verder een akoestisch intermezzo dat vooral de hooggelegde lat van het balkje duwt en het duurt nog tot “E-Pro” en “Where It’s At” helemaal aan het eind voor de schwung er weer in zit. Maar minstens 25 nummers op een uur: da’s waar voor ons geld en dus lopen we tevreden weer naar de Main Stage.
En daar zijn zijn helden dan. Eddie Vedder begrijpt waar wij staan – met één oog op buienradar — en zet in met Beatlescover “Rain”, maar die blijft gelukkig uit. Nog eentje van anderen, “I Believe In Miracles” van Ramones, en dan kunnen we eindelijk over tot de orde van de dag: Pearl Jam, dat in de potige dubbel “Why Go”-“Even Flow” meteen de spieren balt. Het zijn twee op een rollende groove drijvende rocksong, die laten horen hoe straf dat debuut dertig jaar geleden wel was.
Het duurt niet lang voor je begint te voelen dat dit een bijzondere dag is voor Vedder en de zwijgzame bende rond hem. Of we ok zijn, en alsjeblief het onmiddellijk willen laten weten als er iets aan de hand is? De frontman zegt het met een zorgelijke, bijna paniekerige toon, in de stem. Het blijkt vandaag dag op dag tweeëntwintig jaar sinds het drama in Roskilde te zijn, toen negen mensen de dood vonden tijdens een Pearl Jamconcert, en dat is duidelijk nog steeds een trauma. Later zal Vedder met bijna tranen in de ogen “Long Road” aan hen opdragen.
“Het welkomstcomité”, noemt Vedder zijn ensemble grappend, want hij is blij om deze openingsdag af te sluiten. En dat gebeurt met meer generositeit dan bij vorige passages, waarbij de groep al te vaak te gretig uit recenter werk putte. Vandaag krijgen we een half Ten – zoals het hoort – en dan nog wat. Maak daar maar heel wat van, want de groep speelde zijn toebedeelde twee uur zo goed als vol.
Er is “Dance Of The Clairvoyants”, uit recentste plaat Gigaton, waarin Vedder zijn beste David Byrne channelt. Het is iets wat hij vaker moet doen. Uit Vs worden twee mooie trage gehaald. Eerst “Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town”, later het anthemische “Daughter”, opgedragen aan de net overladen kunstenaar Sam Gilliam. En nog mooi traag: een massaal meegezongen “Nothingman”.
In de eindspurt zijn het opnieuw die grooves van de oude Pearl Jam die ons richting finale duwen. “Porch” is zoals altijd opzwepend. Stone Gossard, Mike McCready, Jeff Ament en Matt Cameron jammen zich het pleuris, Bompa Bariton Vedder kreunt en schreeuwt zich een weg door de razernij. In de bisronde geven ze zich nog een laatste keer. Natuurlijk met “Black” – hoe konden we die nummer één van de Tijdloze even vergeten? – en “Alive”, en als toetje een heerlijk snedig “Rocking In A Free World”.
En zo voelde dat vandaag in deze zomer van de bevrijding, die almaar futieler lijkt in een tijd waarin op ditzelfde continent een oorlog woedt, en een oceaan verder een ex-hegemon in tweespalt verdwijnt. We doen alsof we het niet beseffen, vieren eindelijk alle teugels die we twee jaar lang aan ons bit voelden trekken, en vieren het leven. “Denk maar niet aan morgen”, zal een groepje – je verzint het niet – morgen zingen. Wel dan, de nacht in, en we zien wel wat daarna volgt.
