Weinig groepsnamen spreken, zelfs decennia nadat ze voor het eerst opdoken, zo tot de verbeelding als Calexico. De naam zet aan tot dromen van reizen naar mythische oorden, maar inflatie en praktische bezwaren beperken de trip ditmaal tot de Brusselse AB, waar het gezelschap rond Joey Burns en John Convertino het recent verschenen en ten zeerste aan te raden El Mirador komt voorstellen.
De mix aan stijlen die op het album te horen valt, zal ook vanavond de boventoon voeren. Calexico opent sterk met het zoete en catchy “El Mirador”, maar wie zich opmaakt voor een avond hapklare brokjes muziek, is eraan voor de moeite. Calexico wisselt op het podium geregeld van samenstelling (van zevenkoppige band tot Burns solo), waardoor de band verschillende muzikale gezichten kan tonen.
Calexico heeft immers zin om te spélen. Fraaie single “Harness The Wind” krijgt weerhaakjes die er op plaat niet zijn, maar zonder aan meeslependheid te verliezen. Tikte het kwik buiten al fraaie lentetemperaturen aan, binnen in de AB doet de van zomerse weemoed overlopende song er nog een tikje bovenop. “Heart Of Downtown” is een vroeg hoogtepunt, zelfs zonder de vocale bijstand van Bombino, en doet verwonderd afvragen wanneer we die man eindelijk nog eens te zien zullen krijgen.
Het is echter wachten tot de terugkeer van voorprogramma Alejandro Y Maria Laura naar het AB-podium om het Calexico-concert naar een hoogtepunt te stuwen, in de vorm van “Carinito”, een cover van het ons en vermoedelijk ook u compleet onbekende Los Hijos del Sol. Maar wat een song! En wat een performance! Inclusief doodvermoeide kleuter die in al haar schattigheid het gemoedelijke karakter van het concert weet te personifiëren.
Want hoe vaak er ook heen en weer gesprongen wordt tussen de verschillende gezichten van Calexico, dat het vooral een gezellige avond is, is het meest opvallende. De band speelt alsof hij op een dorpsfeest ergens in het midden van nergens beland is, op zo’n plek waar elke gelegenheid om er een feestelijke avond van te maken door locals én muzikanten met twee handen aangegrepen wordt. Daarbij blijkt in dit geval dat de songs van El Mirador nog niet al hun geheimen hebben prijsgegeven. Op het podium wordt er gekneed en geschaafd aan de songs, die probleemloos standhouden naast een klassieker als “Crystal Frontier”. Die afsluiter is geen verrassing, maar deert dat? Het visitekaartje van Calexico blijft voor altijd verbonden met de zindering die doorheen de eerste zomers van deze eeuw sluimerde en die elk concert van de groep opnieuw tot leven geroepen wordt.
