Soms hoeft het niet al te ingewikkeld te zijn. Marini doopte zijn nieuwste werkstuk simpelweg Noir burlesque en voorziet daarmee in één klap zelf voor een perfecte omschrijving van dat boek.
Enrico Marini is van alle markten thuis. De man is een van de groten van zijn generatie: hij zorgde niet alleen voor kleppers als De Schorpioen en De Aasgieren, maar net zo goed wist hij furore te maken als Batman-tekenaar. Ditmaal gooide Marini het over een andere boeg en komt hij met een getekende film noir aanzetten. Dat schept bepaalde verwachtingen, of, om het scherp te stellen, beperkt het kader waarbinnen de auteur kan opereren. Maar het moet gezegd: Marini kwijt zich prima van zijn zichzelf opgelegde taak.
Noir burlesque kleurt netjes binnen de lijntjes van het genre. Alle vakjes van de noir-checklist worden afgevinkt. Er is de dosis geweld, erotiek, verraad, deukhoeden, natte straten, noem maar op. Tegelijk vertelt Marini een verhaal dat sterk genoeg is om met die vertrouwde elementen boeiend te blijven.
Dat verhaal draait rond Slick, het soort alfamannetje waar je je als auteur vandaag misschien liever niet aan waagt, maar dat in de setting van de VS vlak na de Tweede Wereldoorlog wel op zijn plaats is. Deze Slick keert na zijn tijd onder de hoede van Uncle Sam terug naar Atlantic City, waar hij botst met Rex, zijn opdrachtgever en de verloofde van Slicks voormalige vriendinnetje Caprice. Er vallen wel eens voor minder slachtoffers. Het duurt dan ook niet lang voor een dispuut over een te kleine buit escaleert en weer maar eens blijkt dat de waarde van een mensenleven bij momenten belachelijk laag is.
Marini werkt in zwart-wit, met hier en daar een stevige rode toets, als om elementen te benadrukken. In de fotografie is dat een goedkoop trucje dat vaak het eindresultaat meer kwaad dan goed doet, maar hier komt de tekenaar er mee weg. Marini’s talent is immers groot genoeg om ondanks, of misschien zelfs dankzij, zo’n ingreep overweldigend tekenwerk af te leveren. Visueel is Noir burlesque een pareltje: Marini zorgt voor platen die schreeuwen om in posterformaat aan de muur gehangen te worden.
Het album eindigt vanzelfsprekend met een flinke cliffhanger. Was dat nodig? Niet echt, uiteraard, maar als in het tweede deel hetzelfde niveau aangehouden wordt, dan wordt Noir burlesque een niet te missen werk uit het oeuvre van Marini.