En zo glijden we opnieuw naar de normaliteit toe: met kleine concerten op tijdelijke locaties. Langzaam, heel langzaam, herontdekken we wat we gemist hebben: gitaren, drums, volume, energie. Maar eerst moet dat nog beleefd, en daar zorgde donderdagavond Mooneye voor met een concert dat het beste doet vermoeden voor dat na de zomer te verschijnen debuut.
Je zou bijna hopen dat, als dit voorbij is, de creativiteit van het afgelopen anderhalf jaar niet volledig gaat liggen. Zo mooi is de charmante houten constructie van De Carrousel die onder impuls van MartHa!Tentatief werd opgetrokken op de Antwerpse Ledeganckkaai. De wind waait er door, alle aerosolen meenemend, je zit er per twee, veilig afgescheiden van de volgende bubbel. En je zit droog, want ook dat is belangrijk tijdens deze onvoorspelbare lente.
We zagen er al spoken word, dat eerste weekend van de bevrijding, vanavond is het tijd voor de echte terugkeer naar wat ons voorheen bezig hield: muziek, en dan liefst behoorlijk versterkt. Het West-Vlaamse Mooneye is daarvoor een perfecte keuze; klein genoeg om nog geen drommen volk te trekken, volgroeid genoeg om als een klasseband te loeien en te blazen. Al gebeurt dat met twee woorden. Mooneye is immers nog altijd vooral Michiel Libberecht, een brave jongen die met het beleefde liedje “Thinking About Leaving” ooit de Nieuwe Lichting won, ergens voor Alles Wat Gebeurde, geen Iggy Pop.
In een solo gebracht Antwerps voorprogramma, vorig jaar, kwam dat allemaal nogal tam over en schreven we hoe hij een band achter zich miste. Dat euvel is vandaag verholpen. De oorspronkelijke muzikanten van de groep zijn vervangen door meer volleerde muzikanten en plots spelen ook de songs van Libberecht een klasse hoger. Dat hoor je in opener “Are You Lonely Too” en “Don’t Ask Where I’ll Be”, waarin de zanger zijn sterk gevoel voor melodie toont en de groep op zijn Calicos voor een weemoedige sfeer zorgt.
Single “Bright Lights”, vandaag zonder labelgenote Meskerem Mees gebracht, is zo mogelijk nog beter. Het tierelierend melodietje van de intro maakt plaats voor de angelieke zang van Libberecht, om te culmineren in een heerlijk rondzingend refrein dat spelt: “t.a.l.e.n.t.” Links staat Jesse Maes (Hypochristmutreefuzz, Sophia, Billie Rodney) op zijn gitaar te caprioleren, daarachter, drummend met een brede grijns om de lippen: Ramses Van Den Eede (ook al Hypochristmutreefuzz); een topcombinatie die de songs met een fikse portie energie injecteert. Ja, dit zweemt naar americana, maar dan wel met de gebalde spieren van The War On Drugs.
Straks, na de zomer, komt dus dat debuut Big Enough en vanavond blijkt alvast de titeltrack alweer een straf nummer. Dat is iets minder het geval met het nogal Simon & Garfunkelig aandoend “Orange Lights”, dat Libberechts en Maes samen uitgebeend brengen. Neen, dat is niet meer de sterkte van dit gezelschap. Het is pas als de gitaren in “Seventeen” opnieuw van de ketting mogen dat we weer horen waarom Mooneye precies die belofte voor de toekomst is.
Voorlopig hoort bij die belofte nog altijd “Thinking About Leaving”. “Merci, liedje”, bedankt Libberecht het om alles in gang te hebben gezet, maar je voelt dat hij dat soort harmonieën à la The Thrills al achter zich heeft gelaten. Dit past niet meer in het nieuwe groepsgeluid en dat is ok: wat nieuwer is, is beter. “Fix The Heater”, bijvoorbeeld, dat mooi openbarst, met luid waaierende gitaren. Als dit tachtig decibel is, dan is tachtig decibel genoeg.
“My Routine”, door Libberecht solo gebracht, valt wat dood. Tot hij er toch weer zo’n melodische draai aan geeft, The Shins waardig, die het hele ding optilt. Een afsluitend “Black River” hoeft niets meer te bewijzen, we weten het nu wel: Mooneye is er klaar voor. Zorg dat u begin september wat budget over hebt, er komt dan een mooi plaatje uit.
