Amper een jaar nadat de reeks van start ging, leveren Loisel en Pont een nieuw deel van Een godverdomse klootzak af. Met O Maneta wordt verder gegaan op het ingeslagen pad en een meeslepend avonturenverhaal gebracht.
Régis Loisel is, als het talent achter Magasin General en Peter Pan, een naam die de oren doet spitsen. Ditmaal ging de Fransman aan de slag als scenarist en dat leidde in 2019 tot Isabel, het eerste album van de subtiel getitelde reeks Een godverdomse klootzak. Het gegeven waarmee dat verhaal van start ging, bleek een vruchtbare voedingsbodem: Max, een jongeman die net zijn moeder verloren heeft, trekt naar Kalimboantao, een onooglijk gat in Brazilië. Daar heeft hij jaren eerder als kind een tijdje gewoond. Max hoopt er nu, in 1972, zijn vader te vinden. Wie dat was, heeft Max nooit geweten. Tussen de nagelaten spulletjes van zijn ma vond de jongeman immers twee foto’s uit zijn kindertijd, met daarop evenveel mogelijke vaders. Onmiddellijk na aankomst ontmoet Max Christelle en Charlotte, twee verpleegsters én Corinne, een bloemenkind dat gelooft in de vrije liefde. Het lijkt een ietwat knullig begin, maar voor je het weet, zit je tot over je oren in een razend spannend avontuur.
Isabel eindigde met een knoert van een cliffhanger. En het moet gezegd: O Maneta lost de verwachtingen probleemloos in. Loisel weet hoe hij de lezer bij de les moet houden. De auteur grijpt terug naar het succesrecept van de aloude avonturenstrip die er op jonge leeftijd vlotjes in gaat en combineert dat met een verhaal dat over de nodige ruwe kantjes beschikt. Het resultaat is bijna een unicum in dit tijdsgewricht: een strip die door zowel jonge als oude lezers gesmaakt kan worden.
Een godverdomse klootzak doet wat denken aan de oude Bernard Prince-verhalen: een klein stel onverschrokken, in dit geval eerder toevallige, helden dat, ver weg van de bewoonde wereld, op een plek waar de normale regels niet meer gelden en de waarde van een mensenleven aan de kleine kant is, het opneemt tegen gewetenloze slechteriken. Dat de wereld natuurlijk niet geheel zwart-wit is, hadden zowel Bernard Prince-scenarist Greg als Loisel perfect door en zorgt in dit album voor enkele razend spannende momenten.
Zowel Max als zijn medestanders hebben hun kleine kantjes en van sommige figuren die mogelijk het etiket booswicht verdienen, is niet geheel duidelijk wat hun rol nu eigenlijk is. Er wordt soms aan hevig suggestiewerk gedaan, maar sinds XIII weten we: sluit nooit de meest onwaarschijnlijke plotwendingen uit.
Met enkele zeer klassieke elementen -een vliegtuigwrak in de jungle, achtervolgingen, een verborgen schat- weet het auteursduo een boeiend verhaal te kneden dat, mede dankzij het filmisch tekenwerk van Olivier Pont, aantoont dat er nog absoluut sterke verhalen te vertellen zijn met vertrouwde bouwstenen. Hopelijk duurt het wachten op deel drie niet te lang.
