Cyril Pedrosa en Roxanne Moreil sluiten hun tweeluik De Gouden Eeuw af dat indrukwekkend van start ging. De hoge verwachtingen worden niet helemaal ingelost.
Met een tweede deel van alweer bijna 200 bladzijden ronden Cyril Pedrosa en Roxanne Moreil hun middeleeuwse tweeluik af. Na het imposante eerste deel waren de verwachtingen voor het slot bijzonder hooggespannen. Door zijn indrukwekkende oeuvre heeft Pedrosa altijd maar weer zijn eigen grenzen verlegd en ontwikkelde hij zich grafisch van een vlotte, maar klassieke tekenaar naar een kleurenkunstenaar die met verschillende technieken blijft experimenteren. Steevast ging het de afgelopen jaren om stevige graphic novels zoals Portugal (2012) of Vier Jaargetijden (2015). Daarbij durfde Pedrosa de leesbaarheid van zijn pagina’s ook wel eens uit het oog verliezen bij het componeren van spectaculaire beelden vol kleurexplosies. Zo leek zijn experimenteerdrift het stripmedium soms wel te hinderen.
In het eerste deel van De Gouden Eeuw kon Pedrosa zich baseren op een stevig scenario, waardoor het kader in dit verhaal duidelijk bleef. Samen met Roxanne Moreil zette Pedrosa het verhaal op van Tilda, die na de dood van haar vader de koning, door het gekonkel van haar broer de troon misloopt en ver weg verbannen wordt. Langzaam herstelt ze zich en bereidt ze de herovering van de troon voor. In het eerste album werd de spanning vakkundig opgebouwd met een stevige cliffhanger aan het einde.
In dit tweede deel lijken de auteurs de teugels iets te ver te laten vieren, waardoor het scenario wel erg snel voortdendert en de impact op de personages geminimaliseerd lijkt te worden door de rotvaart van de gebeurtenissen. Het boek lijkt wel één lange belegering waarin Pedrosas tekeningen strijden om de aandacht van de lezer. Dit stevige album biedt in tegenstelling tot het eerste deel weinig verrassende en intrigerende elementen. Het afwikkelen van de gebeurtenissen krijgt de bovenhand, waardoor De Gouden Eeuw minder overweldigt dan in het openingsdeel.
Als tweeluik blijft De Gouden Eeuw zeker overeind en is het een meeslepend fantasy-epos in een herkenbare middeleeuwse setting. De vele pagina’s bieden Cyril Pedrosa een uitstekende gelegenheid om zijn verteltalent ten volle te tonen. De Fransman blijft één van de meest eigenzinnige stripmakers die bovendien leesbaarheid en toegankelijkheid hoog in het vaandel draagt. Zo gaat hij grafisch ver weg van klassieke tekenstijlen, maar staat ook De Gouden Eeuw qua scenario heel dicht bij de verwachtingen van zijn steeds groeiende groep lezers.
Roxanne Moreil werkte ook voor deze strip al verschillende jaren samen met Pedrosa via hun gezamenlijke uitgavehuis Vie Moderne. De Gouden Eeuw was voor Moreil een eerste scenario voor een strip, samen met Pedrosa. Ondanks het wat mindere tweede deel is De Gouden Eeuw zeker een verdienstelijk debuut voor Moreil als scenarist.
Door de hoge verwachtingen over het werk van Cyril Pedrosa is dit tweede en afsluitende deel van De Gouden Eeuw dus ten dele een tegenvaller geworden. Tegelijk blijft De Gouden Eeuw als geheel een meer dan verdienstelijk fantasy-tweeluik dat de moeite blijft om te ontdekken.
