R.E.M. komt dezer dagen terug de hitlijsten in, maar wij kiezen in coronatijden voor de razernij van At The Drive In. Want fuck corona, fuck de inertie en fuck het struisvogelgedrag.
Rare en beangstigende dagen, dat is het minste wat je van deze tijd kan zeggen. De wereld houdt zijn adem in, voor het nu en voor de toekomst. Dat weinig dingen nog hetzelfde zullen zijn, staat nu al vast. Wat zal het worden: tabula rasa, een artificieel nieuw normaal, of ergens daartussen? De soundtrack bij dat eerste hadden we twintig jaar geleden al, toen een bende twintigers iedereen, en dan nog het meest Jools Holland, een trap in de kloten verkocht.
Twintig jaar geleden leek het allemaal – nochtans voor sommigen – zo de juiste kant op te gaan na die overoptimistische jaren ’90. De Twin Towers stonden er nog maar de Muur niet meer. Kapitalisme in turbomodus leek the way to go, zelfs voor links. Muzikaal was het, zoals Pieter-Paul Devos (Kapitan Korsakov, Raketkanon) ooit omschreef, kiezen tussen Robbie Williams en At The Drive In, één van die groepen die het niet zo konden vinden met het comfortabel status quo. Conclusie na twee decennia: het is niet “Angels” waar wij naar teruggrijpen nu.
Wel naar het gestoorde “Quarantined”, gelicht uit Relationship of Command (2000). Een song die je vijf minuten lang, hortend en stotend, alle hoeken van de kamer laat zien. Alsof de muzikanten zelf eigenlijk niet weten waar ze mee bezig zijn, maar ze ménen het wel. Het nummer hangt nauwelijks aan elkaar, met zijn plotse overgangen van rustpunten naar loeiharde uithalen met het schuim op de lippen. Een gitaararpeggio krijgt even zijn moment, daarna schuurt feedback dat het kraakt. Een basgitaar boort zich een weg doorheen je hersens. De drums zijn overal en nergens. Je hebt geen idee waar Cedric Bixler over zingt, maar hij spuugt de woorden – neen, fluimen – zo hard in je gezicht dat je niet anders kan dan meegaan in zijn abstracte woede.
“Quarantined” is tegelijk een in your face kaakslag als een onheilspellend onderhuidse boodschapper. Een aanklacht tegen wat al is en tegen wat nog komen moet. Je voelt gewoon dat er iets héél fout zit. Onzichtbaar, maar onmiskenbaar daar, ergens in de lucht.
