Opnieuw raakt Christian Lax een gevoelige snaar bij zijn lezers. Op zijn geheel eigen manier gaat hij in op de actuele vluchtelingenproblematiek. Moeder met Kind vermengt een aanklacht tegen de situatie van de vluchtelingen zelfs met een pleidooi voor het hedendaagse museum in onze maatschappij.
In zijn hele werk toonde de Fransman Christian Lax al vele gezichten. Zo debuteerde hij met realistische verhalen met een bijna journalistieke inslag. Zijn tweeluiken ‘Vergeten’ in Annam (1990-1991) en Azrayen’ (1998-1999), beide met scenarist Frank Giroud, zijn hierin typerend. Nadien lanceerde hij in 2001 de detectivereeks De Kraai, als een soort hommage aan de Franse noir-films, overgoten met een dosis sarcastische humor. Na acht delen was deze reeks ook mooi geweest en begon Lax te werken rond de geschiedenis van de wielersport. De oude verhalen over wielerwedstrijden blijven overladen met een soort poëtische heroïek die lezers blijft aanspreken. De Teenloze Adelaar was in 2005 de eerste van twee one-shots die Lax opnieuw populair maakten bij een breed publiek. Nadien bleef hij zich toeleggen op one-shots maar met heel diverse thema’s. Zo was er in 2018 nog Een Zekere Cervantes, waarin leven en werk van Miguel de Cervantes een belangrijke inspiratiebron vormden. Eind vorig jaar vertaalde Daedalus nu Lax’ meest recente strip als Moeder en Kind, en opnieuw zien we een andere kant van zijn verhalend talent en zijn interesses.
Op het eerste zicht lijkt de synopsis van Moeder met Kind weinig waarschijnlijk. Zo vermengt Lax een verhaal over het Louvre met een verhaal over de actuele vluchtelingenproblematiek. Toch slaagt hij er in door zijn feilloos gevoel voor menselijkheid en de kracht om levensechte personages te creëren, om een oprecht een diepmenselijke strip te maken. Waar we bij Een Zekere Cervantes wat bedenkingen hadden door de nogal geforceerde combinatie van metaforiek, literaire verwijzingen en dan ook nog een dosis menselijke authenticiteit, werkt de combinatie in Moeder met Kind wel goed.
In Mali vindt de jonge Alou een beeldje van een zwangere vrouw. De dorpswijze herkent het beeldje en herinnert zich dat een andere versie van het beeldje zich al in het Franse Louvre-museum bevindt. Door de oorlog in Mali lijkt de toekomst van dit kunstobject weinig goeds te voorspellen. Daarom draagt de wijze Alou op het beeld naar het Louvre te brengen, zodat het daar op een duurzame manier bewaard kan worden voor de volgende generaties. Alous tocht naar Frankrijk is niet zonder gevaar en het kost hem ook veel moeite om de medewerkers van het Louvre te kunnen spreken.
Het verhaal van Alou is een verhaal over doorzettingsvermogen, over de wil om te overleven met een duidelijk doel voor ogen. Bovendien sneert Lax terloops ook naar de kortzichtigheid van de Europese mens die in de tragiek van de vluchtelingen vooral een bedreiging van de eigen verworvenheden ziet. Lax heeft ook duidelijk een visie op musea als beschermers van het erfgoed van de mens. Een museum kan waardevolle objecten onttrekken aan de willekeur van de individuele mens en zo beschikbaar houden voor volgende generaties bezoekers. Op die manier is Moeder met Kind een lofzang op de hedendaagse musea. Niet alleen de topmusea zoals het Louvre maar ook al die kleinschaliger initiatieven die allemaal datzelfde doel dienen.
Moeder met Kind is de bijdrage van Christian Lax aan de stripcollectie in de Franse uitgeverij Futuropolis in samenwerking met het Louvre samenstelt. Lax vermengt het Louvre als centraal thema van de collectie met zijn gekende menselijkheid. Met Moeder met Kind toont Lax nog maar eens zijn veelzijdigheid in thematieken, maar zoals steeds stevig gedrenkt in zijn authenticiteit.
