Met formatiebesprekingen die meer lijken op een ganzenbord -zet drie stappen terug, sla een beurt over, schoffeer je tegenspeler in de pers- is het soms boeiender naar de geschiedenis te kijken dan de actualiteit te volgen. Leopoldstad 60, het semi-vervolg op Glimlach 58, toont een fascinerend hoofdstuk uit de vaderlandse geschiedenis, waaruit de les te trekken valt dat het vroeger het niet allemaal beter was.
De woelige dagen die Congo een halve eeuw geleden beleefde, worden opnieuw tot leven gewekt vanuit het standpunt van Kathleen, voor wie Glimlach 58 las vast een oude bekende, al is het perfect mogelijk hier in te pikken: eventueel noodzakelijke achtergrondinfo wordt verstrekt waar nodig.
Kathleen komt in Leopoldstad 60 aan de kost als airhostess bij, we citeren het omslag, “de prestigieuze luchtvaartmaatschappij Sabena”. Wie oud genoeg is om herinneringen aan Sabena te hebben, kan zich vast de vele adjectieven waarmee de luchtvaartmaatschappij tijdens zijn laatste dagen bedacht werd voor de geest halen. Prestigieus was daar op dat moment niet bij.
Hoe anders waren de tijden in 1960, toen België zijn laatste dagen als koloniale macht beleefde en vliegen met Sabena een bijna glamoureus, of toch op z’n minst met whiskey overgoten evenement was. Op dat ogenblik zwaaiden enkele gegoede Belgen de plak in Congo en die werden graag op gepaste wijze tussen het vaderland en hun nieuwe thuis vervoerd.
Bij monde van een van hen vernemen we dat in Congo, meer bepaald in het weldra van naam veranderende Leopoldstad, twee werelden samen komen, zonder elkaar te kennen en met radicalen in beide kampen. Sommige omschrijvingen hebben een tijdloos karakter, zelfs al zijn ze afkomstig van hedendaagse auteurs.
Leopoldstad 60 toont, gedrenkt in sfeervol licht, niet alleen de spanningen tussen kolonisatoren en, zoals dat zonder enige schroom heette, inboorlingen, er zijn eveneens intermenselijk spanningen, waarbij zich een generatieconflict lijkt af te tekenen. Hier ontluiken immers ook de jaren zestig, dat door sommigen alweer uitgespuwde decennium waarin verstikkende keurslijven -noem ze gerust dwangbuizen- werden afgelegd en, jawel, het imperialistische Westen een stapje achteruit zette. De relaties tussen de personages blijken bij momenten net zo gecompliceerd als de geopolitieke activiteiten waarin ze zich, al dan niet bewust, voortbewegen.
Hoewel ze bezwaarlijk een typische heldin van het beeldverhaal genoemd kan worden, is Kathleen een prima personage om een album, ja zelfs een trilogie aan op te hangen. Leopoldstad 60 prikkelt de nieuwsgierigheid naar voorganger Glimlach 58 en doet uitkijken naar het nog op stapel staande derde album, dat zich in 1943 afspeelt. Uit de drie jaartallen valt vast wel iets te leren in het heden.
