Punk. Je houdt er van of je haat het. Daar is zowat iedereen het over eens. Met Punk rock & mobile homes zet Derf Backderf dat axioma bij het grof huisvuil. De auteur, die een zeer accurate chroniqueur is van de broze Amerikaanse middenklasse in het laatste kwart van de twintigs
te eeuw, grijpt punk aan om zowel liefhebbers als haters een intrigerende kijk te bieden op deverkruimelende Amerika samenleving van de jaren tachtig.
Een van de volgend jaar te verschijnen boeken waar we nu al naar uitkijken, is Kent State: Vier doden in Ohio, de laatste worp van Derf Backderf. Alvorens dat werk in het Nederlands verschijnt (de Engelstalige versie is reeds beschikbaar), zorgt Concerto Books nog snel voor een vertaling van Punk Rock & Trailer Parks. Eindelijk, mag daar aan toegevoegd worden: de originele versie verscheen alweer bijna tien jaar geleden.
Afgaand op de eerste bladzijden van de vertaling, zouden we bijna de Engelse versie aanraden: de songs zijn pijp tegenwoordig”, klinkt het op pagina 2 en niet veel verder zegt iemand “jullie zijn ruk”. Wat oorspronkelijk grove jongenstaal was, voelt plots bijna aan als een parodie.
Even doorbijten loont echter de moeite. Na een dozijn of wat pagina’s verdwijnt het knullige Hollands naar de achtergrond en komt een meeslepend Amerikaans coming of age verhaal bovendrijven.
Eentje dat zich bovendien in een fascinerend moment van de geschiedenis afspeelt. 1980. Amerika staat aan de vooravond van de Reagan-jaren, de eerste economische verwoestingen zijn al zichtbaar in voorheen bloeiende binnensteden. Kortom: in een stad als Akron, Ohio is een vruchtbare voedingsbodem te vinden voor punk, zeker wanneer je als jonge outcast je plaatsje moet zien te vinden in een je vaak vijandig gezinde omgeving.
Dat is immers wat Otto ervaart: hij is een van de zovele middelbare scholieren die, welja, er ruk aan heeft. Otto groeit op in een trailerpark, dat eigendom is van zijn aan drank verslingerde oom Elmo. Door zichzelf het alter ego The Baron aan te meten, probeert Otto zich staande te houden in de harde wereld die een middelbare school is.
Een ontmoeting met twee jongere medescholieren, Pete en Wes, stuurt zijn leven een nieuwe richting uit. Het trio zakt af naar The Bank, de plaatselijke club en aanschouwt er Klaus Nomi, het begin van een nieuw hoofdstuk in Otto’s leven, waar punk een grote rol in zal spelen.
Derf schreef een boek dat, zoals hij zelf op de openingspagina’s aangeeft, had kunnen gebeuren. De ontmoetingen met Ramones, The Clash en Lester Bangs zijn dan misschien producten van de fantasie van een auteur die altijd muziekfan gebleven is, ze geven -op geloofwaardige manier- kleur aan het verhaal en tonen niet alleen het opgroeien van een jongeman, maar net zo goed een hoofdstuk uit de culturele oorlog die nog steeds in de VS, en elders, woedt. Tel daar enkele tot de verbeelding sprekende nevenpersonages bij, van de rondborstige Teri over de extreem devote Becky tot de playboy-leerkracht die schaamteloos tienermeisjes rond zijn vinger windt, of de hilarische Elmo: ze dragen allen bij aan een verhaal dat een universele herkenbaarheid in zich draagt voor iedereen die als tiener, of later, zoekende was.
Hoewel Derf vooral met Dahmer naam maakte, is ook zijn ander werk niet te versmaden. Als geen ander weet hij de Amerikaanse lagere middenklasse weer te geven tijdens een periode waarin economische bloei en menselijk verval hand in hand gaan.
Derf doet dit op een manier die zo rock-‘n-roll is dat het herinneringen oproept aan de Hate-strips van Peter Bagge, zonder dat diens aanpak gekopieerd wordt. Punk rock is dus niet te missen, al was het maar om te herlezen in afwachting van Vier doden in Ohio, waar gezien het onderwerp veel van verwacht kan worden.
