Iets meer dan tien jaar is het geleden ondertussen, dat Sylvester Stallone John Rambo nog eens opvoerde in het vreselijke Rambo dat hij zelf regisseerde. Nu hij Rocky Balboa ten grave heeft gedragen, achtte de actiester de tijd duidelijk rijp om ook afscheid te nemen van zijn andere iconische personage. Last Blood opent met de tonen van Jerry Goldsmiths ijselijk mooie thema uit First Blood, waarmee meteen het beste moment van deze rampzalig slechte prent ook voorbij is. Het zou makkelijk zijn te stellen dat deze vijfde aflevering op een pijnlijk slechte manier Rambo uitzwaait, maar dat is de waarheid geweld aandoen: op Ted Kotcheffs schitterende origineel uit 1982 na, is eigenlijk geen van de nakomelingen het bekijken waard en dus hoort deze Last Blood perfect in dat rijtje thuis.
De film opent met John Rambo die een rustig teruggetrokken leven leidt – de zoveelste poging tot, dan toch – samen met zijn aangenomen familie, waaronder zijn geadopteerde tienerdochter. In zijn vrije tijd houdt hij zich blijkbaar onledig – God mag weten waarom – met het graven van tunnels onder zijn huis. Die zorgen meteen ook voor de obligate flashback aan zijn tijd in Vietnam, meteen de enige keer dat dat verleden nog ter sprake komt – al vergasten de makers ons aan het eind wel op een ‘best of’ samengesteld uit scènes afkomstig uit het vijfluik. Tijdens een feestje voor dochterlief zit de veteraan in zijn schommelstoel, wat de Amerikaane criticus Peter Sobczynski de bedenking ontlokte of hij misschien nadacht over de vraag of zijn acties in Afghanistan in Rambo III mogelijkerwijze aan de basis lagen van de huidige problemen met de Taliban. Die grappige tussenwerping biedt helaas veel meer entertainment dan de slappe film die volgt.
Om een simpel en langdradig verhaal kort te houden: ‘Uncle John’ krijgt te maken met een opstandige tiener die naar Mexico trekt om haar vader te vinden die haar als kind achterliet en daar terecht komt in de handen van een bende mensensmokkelaars. Aan Rambo om orde op zaken te stellen en haar terug te halen uiteraard. De politieke kleur van dit alles is duidelijk – soms lijkt dit wel een illustratie van Donald Trumps uitspraken over Mexico: het land loopt vol louche types en blijkbaar raakt de voormalige militair zonder enig probleem de grens over zonder paspoort – meteen een nauwelijks verholen pleidooi voor de beruchte muur. Nochtans was het personage oorspronkelijk gelinkt aan een veel liberalere ideologie: in First Blood zijn het de kortzichtige autoriteiten die het moeten ontgelden en pas met Rambo: First Blood – Part II werd Stallone het uithangbord van het jingoïsme van de Reagan-jaren.
Het personage is al lang een karikatuur geworden en daar wordt hier nog een extra dimensie aan toegevoegd. De Vietnamveteraan is nu een rasechte ‘vigilante’ die door de Mexicaanse ontvoerders in elkaar geslagen wordt – handig genoeg beslissen ze om hem te laten leven – en vervolgens bloedig wraak neemt. Bloedig mag u vrij letterlijk nemen : Last Blood bespaart zeker niet op grafische gruwel – in een hommage aan You Were never Really Here – of zou het Oldboy zijn ? – overvalt Stallone een bordeel waar jonge meisjes worden te werk gesteld, gewapend met een hamer – een scène die verdwaalt lijkt te zijn uit een compleet ander soort film. Rambo’s oorlog – voor het eerst terug op Amerikaanse bodem, moet het dit keer helaas stellen zonder de regie van Ted Kotcheff (en vooral de sublieme fotografie van cameravorst Andrew Laszlo) en mondt uit in een belachelijk slechte actieprent waarin de vechtende protagonist het blijkbaar nodig acht zijn slachtoffers op te jagen terwijl hij er voor kiest – God mag alwéér weten waarom – om een nummer van ‘The Doors’ door de ondergrondse gangen te laten schallen.
Het zou een beetje flauw zijn om van een Rambo prent een filosofisch traktaat te verwachten, maar de absolute bodem die hier bereikt wordt is toch wel van een bijzondere orde. Laat ons hopen dat Stallone het nu eindelijk voor bekeken houdt en afziet van verdere abominabele sequels.
