Een nieuwe Blake en Mortimer? De jongste jaren zorgde zo’n aankondiging vooral voor schouderophalen. Het houterige duo met zijn gedateerde sciencefiction, daar waren we stilaan mee klaar. Tijd voor een frisse wind, moeten ze bij de uitgeverij gedacht hebben. Enter François Schuiten.
De man die met zijn pennentrekken De Duistere Steden vormgaf, is een op z’n minst interessante keuze om Blake en Mortimer nieuw leven in te blazen. Hoewel het officieel een album buiten de reeks is, is De laatste farao een injectie vitaliteit die je doet hopen dat Schuiten Blake en Mortimer permanent onder zijn hoede neemt.
Daar zal echter – helaas – weinig van in huis komen. De man liet in een interview met De Tijd immers verstaan dat hij geen zin meer heeft om nogmaals zoveel energie en tijd in een stripalbum te stoppen. Drieënhalf jaar heeft Schuiten aan De Laatste Farao gewerkt, en dat is er duidelijk aan te zien: het album is een parel. Schuiten is een tekenaar die zichtbaar met veel liefde aan de slag gaat: liefde voor het vak, voor architectuur, maar ook voor de creaties van oorspronkelijk tekenaar Jacobs. Net zo goed durft hij echter heilige huisjes met zachte hand omver te duwen.
Er wordt niet krampachtig vastgehouden aan de exacte look en feel die Jacobs creëerde. Schuiten laat, ogenschijnlijk als vanzelf, Blake en Mortimer verouderen en toont de kleine kantjes van de vriendschapsband tussen de twee. Hij maakt van Brussel – en dan meer bepaald het Justitiepaleis – het decor van het verhaal, iets wat Jacobs overigens zelf van plan was, zo bleek uit zijn nalatenschap, maar waar hij nooit toe gekomen is.
In De Laatste Farao blijkt het architecturale pronkstuk van de stad de bron van een geheimzinnige straling die, je zal het altijd zien in avonturenstrips, voor het eerst vrijkomt net op het ogenblik dat onze held in de buurt is. Gelukkig weet professor Mortimer een oplossing te bedenken om de straling in te dammen: er wordt een gigantische stelling rond het justitiepaleis gebouwd die als kooi van Faraday fungeert. Wie met zo’n van de pot gerukt idee niet alleen wegkomt, maar er ook de lezer het verhaal mee weet in te lokken, is uit het goede hout gesneden om van Blake en Mortimer opnieuw een urgente strip te maken die erin slaagt de lezer op sleeptouw te nemen op het punt waar die bij een andere auteur zou afhaken.
Daar stopt het verhaal immers niet. Sinistere actievoerder hebben zo hun eigen idee over het tegenhouden van de straling, die te vergelijken is met een zonne-uitbarsting die in staat is alle communicatie en technologie op de planeet lam te leggen. En daarmee zijn we bij de kern aanbeland: De Laatste Farao lijkt de lezer een spiegel voor te houden en hem te confronteren met zijn verslaving aan en afhankelijkheid van technologisch speelgoed. Ook thema’s als ecologie en urbanisme komen bovendrijven in het verhaal, zonder dat het ergens geforceerd aanvoelt, laat staan dat een van de auteurs een belerend dan wel moraliserend vingertje ophoudt.
Auteurs, inderdaad. Want dat De Laatste Farao zo tot de verbeelding spreekt, is niet louter de verdienste van Schuiten. De tekenaar besloot zich op het tekenen te concentreren en schaarde met schrijver Thomas Gunzig en cineast Jaco Van Dormael een droomteam rond zich om het verhaal achter deze klepper te scheppen. Schrijvers en tekenaars moesten al van heel goeden huize zijn om met Blake en Mortimer aan de slag te mogen gaan, maar nu De Laatste Farao de lat nog een flink pak hoger gelegd heeft, lijkt het bijna onmogelijk om terug te keren naar het gezapige feuilleton dat Blake en Mortimer geworden was. Wie weet wat er met dit duo nog mogelijk is als Schuiten op zijn besluit terugkomt, maar als de tekenaar effectief de pen definitief neerlegt, heeft hij in ieder geval een wonderlijk sluitstuk voor zijn oeuvre afgeleverd.
