The War On Drugs. Bruce Springsteen. Leonard Cohen. Bob Dylan. Ze waren dinsdagavond allemaal verenigd in één man en één gebroken hart. Bram Vanparys bracht het knappe Silent Days naar De Roma en tilde met zijn band zijn songs naar een nog hoger niveau.
”Dit moet naar het buitenland.” Die gedachte flitst ons op het einde van “Whenever We Meet Again” door het hoofd. Bram Vanparys staat ongenaakbaar in het midden van de wervelstorm die hij en zijn groepsleden hebben opgeroepen en je weet nu al — vier nummers ver — dat dit optreden nog beter wordt dan het geweldige Silent Days al was. Het viertal brengt de nummers uit dat album zo overweldigend dat het ronduit onrechtvaardig zou zijn als dit enkel binnen onze landsgrenzen voor rimpelingen zou zorgen.
Wat op plaat knappe songs zijn, nummers waarin Vanparys de stukken van zijn gebroken hart voorzichtig probeert op te pikken, wint in De Roma aan dynamiek en kracht. Drummer Alfredo Bravo en bassist/manusje van alle instrumenten Jasper Hautekiet leggen onder elk nummer een stevig fundament, Gertjan “Douglas Firs” Van Hellemont plamuurt de rest van het geluid vol met gitaar, lapsteel en toetsen, en dat soms allemaal tegelijk.
Net als op plaat is het “Going Out” dat ons het verhaal van Vanparys’ afgelopen relatie inleidt en zo gebracht is het ook meteen de introductie tot een nieuw groepsgeluid: vol, luid en gedreven. Was The Bony King vroeger pure folk en later een band die té verliefd naar alle Amerikaanse groten keek, dan zullen we nu tot drie keer toe War On Drugs in ons notaboekje opschrijven. Had meer kunnen zijn, we hebben ons ingehouden. Dit concert was te goed om tot epigonisme herleid te worden.
Want Vanparys mag dan goed naar legendes als Leonard Cohen hebben geluisterd, hij is wel degelijk een man met een eigen stem. Hoe hij in “Silent Days” de monotone voordracht van dat grote voorbeeld laat overgaan in een bloedmooie zanglijn knijpt de adem af. En dan is er dus koninginnenstuk “Whenever We Meet Again”. Bravo dikt de woelige ritmes nog wat aan, Vanhellemont legt er een mooie lik lapsteel over en Vanparys laat zijn gitaar opwellen tot die wervelstorm van hierboven. “I don’t ask you to feel sorry/ I don’t ask you very much”, pleit hij. “Just look into my eyes whenever we meet again” Je hoort zijn hart breken, je voelt de kleine barstjes in dat van jezelf en je weet dat dit nummer nu al een klassieker is.
Waar op Silent Days nu het akoestische niemendalletje “Now That I Know” volgt, laat Vanparys het album voor het eerst los om solo even in het verleden te duiken met “Travelling Man” en “Alas My Love”. “The past is a foreign country”, pleegt Morrissey op zo’n moment dat hij een Smithsnummer brengt al eens te zeggen, en je ziet Vanparys het ook denken. De afstand met wat hij voor de scheiding maakte, is groot en er zou — met of zonder lief — altijd al afscheid van worden genomen. Wanneer de band terugkeert, is het om het even oude “Sleeping Miners” tot de grond af te breken en opnieuw op te trekken als geluidsmuur; meer gitaar-en-synthsoundscape dan song.
Aan de andere kant van dat zwarte gat komt “Still Around” getrippeld op een ritme dat “Graceland” spelt en doet denken aan The Boss’ “I’m On Fire”. Terwijl Bravo — nog steeds maar aan zijn derde Bonyconcert toe nu vaste slagwerker Christophe Claeys met Mark Lanegan tourt –nogmaals zijn waarde toont, spat het spelplezier van de drie vooraan er vanaf — Vanparys dicht tegen kameraad Vanhellemont, samen verdiept in hun snaren. In “Got To Let You Know” klinken ze wat als The Band, die keer dat Bruce Springsteen mocht meespelen en probeerde Dylan te doen als die een soulballad zingt.
Hoe die gitaar uit de brug halverwege “Every Road” komt gekropen, daar wordt Adam Granduciel — hij weer — dan weer wat zenuwachtig van, wat er rond hangt is helemaal The Bony King Of Nowhere anno 2019. Vanparys en co laten de song maat na maat aanzwellen tot een loeiende storm waar “Throught The Night” en die andere single “Like Lovers Do” aan worden vastgehaakt; een maalstroom van emoties die wel moet eindigen in dat bijna wanhopig gekreten “This silence in here is breaking us apart”.
En daarmee is het gedaan. Vanparys raapt zijn gebroken hart van het podium en duikt de coulissen in. Hij laat even op zich wachten, maar komt uiteindelijk toch terug voor een laatste ronde. “We hebben niets episch voorbereid. Dat heb je net gehad”, grinnikt hij, het verplichte aspect van een bis hekelend. Wat we wel mogen hebben: een verstild “Eleonore” en een “The Garden” dat de band langzamerhand weghaalt van de Cohen-verering.
En dat is dat, en dat was: geweldig. The Bony King Of Nowhere in De Roma was niet gewoon goed, maar van een verbluffend niveau. De grenzen over dus, en snel een beetje. Dit moet ook de rest van de wereld horen.
