In 2017 wandelde de jonge illustrator Lukas Verstraete meteen door de grote poort de stripwereld binnen met het indrukwekkende Een boek waarmee men vrienden maakt. Hij had meerdere jaren gewerkt aan de strip, die dankzij een subsidie van het Vlaams Fonds voor de Letteren, crowdfunding en steun van uitgeverij Bries kon verschijnen. Het ‘succesverhaal’ krijgt nu een coda met het oudere, maar jammer genoeg ook minder sterke Ramone.
In Ramone maakt de lezer kennis met het titelpersonage, de grote Ramone, een stierenvechter zonder doel in het leven. Na een korte omzwerving in een natte en koude nacht belandt hij in een Escheriaans huis, waar een vreemd meerhoofdig figuur belooft hem op het juiste pad naar het einde van het verhaal te brengen. Is de proloog – die net zozeer een kijk achter de coulissen kan zijn, waarbij een personage klaargestoomd wordt voor een verhaal – al een aparte ervaring op zich, dan geldt dat nog veel meer voor het verhaal zelf. Het begint net als de personages klein, maar ontspoort al snel in absurde waanzin. Woordspelingen vormen de aanzet tot surreële en soms zelfs vulgaire uitstappen die telkens in een nieuw kleurenpalet en een andere sfeer baden, conform het ‘hoofdstuk’ in het verhaal.
In die uitbeelding laat Verstraete zich volop gaan, zij het niet altijd even beheerst, en toont hij aan dat hij zowel een uitbundig kleurenpalet als een grotendeels sober, grijs en een minimale kleurschakering beheerst en naar zijn hand kan zetten. Zo weet Verstraete zijn verhaal telkens in een andere sfeer onder te dompelen, zonder meteen het grotere geheel uit het oog te verliezen. Bovendien wordt de vierde muur enkele keren overduidelijk, maar tezelfdertijd intelligent doorbroken, met uiteraard het einde als de ultieme knipoog. Wie het officiële debuut ernaast legt, merkt hoezeer Verstraete hier al speelt met de elementen die zijn latere werk zullen beheersen.
Ramone lezen, legt met deze kennis in het achterhoofd dan ook bloot waar Verstraete in zijn officiële debuut in uitblonk: het continue leggen van kiezelsteentjes die als subtiele tips vooruitlopen op het verhaal en aantonen hoezeer over het geheel is nagedacht qua vorm, inhoud en opbouw. Voor Verstraete is de strip een Gesamtwerk waarin alles met elkaar in verbinding staat en een geheel vormt dat zich op velerlei manieren laat lezen. Of dit bewust gebeurt dan wel een mooie vorm van serendipiteit is of zelfs een combinatie van beide, doet er niet eens toe. Op intuïtief niveau zit het immers al meteen juist, wat ook dit werk op zijn minst intrigerend maakt. Hetgeen in Een boek waarmee men vrienden maakt weleens durfde te verdwijnen onder een lawine van indrukken, komt in Ramone paradoxaal genoeg net duidelijker tot uiting: Verstraete is een geboren verteller.
Dat de strip desondanks niet helemaal geslaagd is, kan noch mag louter op het conto van zijn ‘vorige’ werk of een oneerlijke vergelijking daarmee geschreven worden. Uiteraard steekt Ramone daar bleek bij af, maar dat geldt voor veel strips, ook van gevestigde namen. Waar we op vastlopen, is dat de strip ondanks alles niet over de hele lijn overtuigt, zonder dat we meteen de vinger op de wonde kunnen leggen. Ramone heeft als strip zijn merites en vertoont op zichzelf al serieuze beloftes – die Verstraete ook heeft waargemaakt – maar het is tevens een vingeroefening die een (ingeloste) hoop op meer in zich draagt. Het is een duale invulling die van Ramone enerzijds een aangename strip maakt, maar anderzijds ook een heel interessante, vanwege het nog korte maar indrukwekkende parcours van Verstraete dat hier al doorschemert.
