De Hemingway Triatlon? Jagen, zuipen en neuken, voor wie het zich afvraagt. Hij heeft trouwens niet echt bestaan, of toch niet officieel, maar zoals de krantenwijsheid luidt: laat de waarheid een goed verhaal nooit in de weg staan. Dat zou net zo goed over dit boek kunnen gaan.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: je kan beter een boek van Heminway ter hand nemen dan dit boek. Daar is een eenvoudige reden voor: boeken over schrijvers zijn zelden beter dan werk van de schrijver in kwestie. In dit geval komt daar nog bij dat het overduidelijk om een werk van fictie gaat.
Dat vermeldt Dirk-Jan Hoek zelf in de inleiding. De grote lijnen van het verhaal kloppen, maar er is flink wat verzonnen, en dat maakt het voor de lezer moeilijk. Zit je nu een biografisch werk te lezen of een fictieve graphic novel over een vent die toevallig Ernest Hemingway blijkt te heten en die flink wat overeenstemming vertoont met de schrijver Ernest Hemingway?
Want de grote lijnen kloppen uiteraard. Dit is de oude Hemingway, een man wiens beste jaren, en dito werk, achter hem ligt. En die daar absoluut geen vrede mee heeft. Is vandaag het werk van Hemingway soms te macho, dan wordt die kaart hier op het irritante af getrokken. Pagina’s lang gaat het er, al dan niet letterlijk, over wie de grootste heeft. Mannetjesputters die niet voor elkaar willen onderdoen, heeft het ooit boeiende verhaalstof opgeleverd?
Niet in dit geval, waar Hemingway constant in de clinch gaat met George Adams, een figuur die echter volledig aan de fantasie van Hoek ontsproten is. Waarom dan niet een volledig fictief werk gemaakt? Eentje waar ook de hoofdpersonage een verzonnen naam draagt. Dat je er dan zo nu en dan Hemingway in zou herkennen, is voor de lezer een leuke aardigheid, maar nu je écht met Hemingway te maken hebt en je niet weet waar fantasie eindigt en werkelijkheid begint, krijg je als lezer met een moeilijk karakter al snel last van oprispingen.
En dat is jammer. Want, los van het macho-gedram, heeft de Hemingway Triatlon best wat in zijn mars. Het verhaal van de oude, creatief mank lopende auteur, is misschien niet het meest originele, maar Hoek maakt er op zich wel iets van. Snij hier en daar iets weg, doop het helemaal in een fictiebad en je hebt een potentieel meeslepend verhaal. Nu komt het niet verder dan een poging tot.
