Met een luxeheruitgave van drie van de minst sterke verhalen uit de reeks, wordt Robert en Bertrand flink wat oneer aangedaan. De reeks, waarmee zowel Willy Vandersteen als Marck Meul en Ron van Riet indruk maakten, heeft véél beter te bieden dan deze drie verhalen, die vooral het begin van het einde in de verf zetten.
Het zijn barre tijden in de stripwereld, zo valt te horen bij verschillende auteurs die al wat kilometers op de teller hebben. Merho, Hec Leemans: het zijn maar twee voorbeelden van oudgedienden die de toekomst van het vak somber tegemoet kijken. Genoemde auteurs komen uit andere, bijna gouden tijden: in de jaren 1970, toen beiden hun eerste stappen zetten, konden er geen strips genoeg zijn, ook niet wat oplages betreft. Net zoals in de muziekwereld (iemand nòg een versie van Dark Side of the Moon?) wordt ook vandaag in de negende kunst getracht de laatste centjes te vinden waar ze te rapen vallen: bij de nostalgische middelbare leeftijd met een spaarpotje.
Zo komt het dat ook Robert en Bertrand momenteel in een heruitgaveprogramma zitten. Zowat een kwarteeuw nadat de reeks werd stopgezet, kan een beetje hernieuwde aandacht geen kwaad, zeker niet aangezien de albums nooit een herdruk kenden. Met Robert en Bertrand creëerde Willy Vandersteen in 1973 een fijne, ietwat romantische reeks. Zoals hij dat met Karl May en Biggles al eerder had gedaan, viste de Antwerpse tekenaar daarvoor bestaande personages op. Robert en Bertrand, twee zwervers, waren van oorsprong toneelfiguren, maar overleefden hun transitie naar het papier wonderwel. Ze namen de lezer mee op intrigerende avonturen eind 18de eeuw, waar het aardig toeven was tussen de mysterieuze nevelslierten die door Vandersteen zo beklemmend getekend werden.
Nadat eerst de albums van Vandersteen een luxe-behandeling kregen, is het nu de beurt aan de verhalen die Meul en Van Riet, die de reeks in de jaren tachtig overnamen, gemaakt hebben. Na ruim zestig titels kreeg de reeks daardoor een nieuwe schwung. Het auteursduo verhuisde de kern van de verhalen naar het Parijs van eind negentiende, begin twintigste eeuw en in het fraaie art nouveau-decor bewees Robert en Bertrand dat ook een krantenstrip (elke dag een halve pagina, meneer!) kwalitatief best indrukwekkend kan zijn.
De verhalen die door de laatste auteurs gemaakt werden, verschijnen in luxe trilogiebundels en met De terugkeer van Leonardo, De val van de feniks en De tinnen soldaatjes is zo’n eerste uitgave nu beschikbaar. Een vreemde keuze: niet alleen wordt de chronologie van de reeks losgelaten, de drie gebundelde verhalen zijn bovenal niet representatief voor het kwalitatieve niveau dat Robert en Bertrand lang tijd aangehouden heeft.
Het kan een naïeve indruk zijn als lezer, maar de inspiratie leek na een goeie twintig verhalen simpelweg op. Plots werd volop de SF-kaart getrokken, een zwaktebod aangezien dat genre eigen helden en fans zat heeft. Bovendien speelt De terugkeer van Leonardo wel heel erg leentje buur bij Tardi’s Isabelle Avondrood (een dinosaurus-ei dat openbarst in een museum, knotsgekke wetenschappers: het komt net iets te bekend voor). Waar Robert en Bertrand eerder uitblonken in uitgebalanceerde verhalen, zelfs wanneer, zoals in de allereerste Leonardo-verhalen, met het bovennatuurlijke geflirt wordt, gaat het hier vlotjes over the top en worden de personages bij momenten karikaturen van zichzelf.
De keuze van om net met deze verhalen de Robert en Bertrand van Meul en Van Riet opnieuw in de kijker te plaatsen, valt jammer te noemen. Gelukkig zijn er nog enkele tientallen verhalen die wel de volwaardige aantrekkingskracht bezitten die deze reeks ooit zo magisch maakte. Of met wel heel aardig geprijsde luxe-uitgaves een nieuw publiek aangeboord zal worden, valt echter te betwijfelen. Er schuilt bovendien een grote ironie in stevig geprijsde luxe-boeken over landlopers. Gelukkig kan er nog steeds bij de letter R gesnuisterd worden in tweedehandsbakken.
Robert en Bertrand zijn terug. Met superdeluxebankrekeningverschrompelende heruitgaves. Hou bij die duiten, want het eerste deel bundelt drie van de zwakste verhalen uit de reeks.
