Na de legende van Münchhausen neemt stripmaker Flix het verhaal van de vernuftige edelman Don Quichot onder de loep.
Alonso Quijano weigert te aanvaarden dat hij aan dementie lijdt en verzet zich hevig tegen het verdwijnen van zijn geliefde dorpje Tebosloo dat moet plaatsmaken voor een windmolenpark. De opstandeling trekt tijdelijk bij zijn dochter in, maar gaat er meteen tijdens de eerste nacht stiekem vandoor en probeert samen met zijn neefje terug te keren naar het dorp. Tijdens hun avontuur wanen ze zich ridder en schildknaap.
Don Quichot is een vrije herwerking van de roman van Miguel de Cervantes Saavedra en werd oorspronkelijk tussen oktober 2011 en mei 2012 in de Frankfurter Allgemeinen Zeitung (FAZ) gepubliceerd. Voor de boekuitgave werd het verhaal enigszins aangepast en met enkele pagina’s uitgebreid. Flix nam het scenario en de tekeningen voor zijn rekening.
De Berlijnse stripmaker probeert (wederom) een klassiek verhaal nieuw leven in te blazen. Hij plaatst de handeling in een moderne context en snijdt actuele thema’s aan, maar het mes snijdt helaas niet echt diep en breekt op een korst van clichés. Vooral dementie, als ziekte en in zijn maatschappelijke omvang, wordt op een weinig intelligente manier gerepresenteerd. Een voorbeeld? Het hoofdpersonage vindt zijn dode kat niet… Op zo’n moment kan je alleen maar hopen dat niemand een lijst heeft bijgehouden van het aantal slimmeriken die een dergelijk idee hebben uitgemolken. Een ander voorbeeld? Het hoofdpersonage herkent zijn eigen dochter niet, als lezer heb je dat waarschijnlijk meteen door (pluim voor de auteur), maar toch blijft de ene onnodige en geforceerde dialoog op de andere volgen: “Goede vraag, waarom bent u hier inderdaad?” met “Omdat het moet. Als bloedverwant.” als gepast antwoord. Toegegeven: het levert wel de nodige humor op, maar stel alsjeblieft niet de vraag om wat men nu precies moet lachen. Dergelijk gebrek aan doordachtheid is, met een voorzichtige zekerheid, een schandvlek op de reputatie van de auteur.
Flix geeft de aftrap met een brief van Alonso Quijano aan het adres van een kwaliteitskrant, waarin knipogend wordt gewezen op het achterhaalde verwijt dat strips niets met de realiteit te maken hebben. De hele brief levert eigenlijk een zeer grappige situatie op, want Flix geeft zelf met de overvloed aan clichés aan dat hij zich van weinig dingen nog iets aantrekt en hij lijkt zelfs moeite te doen om de bewering van zijn hoofdpersonage te ondersteunen. Het achterliggende idee is bewonderenswaardig en levert de auteur een ultieme vrijheid op, maar draagt weinig bij aan de kwaliteit van het verhaal.
De tekeningen zijn compact en krijgen vaak weinig ademruimte; de lezer blijft vooral betrokken door de aangename vertelling. De potloodtekeningen vibreren van de levendigheid en zijn voldoende gedetailleerd om te overtuigen, helaas geven de personages dan weer net iets te veel de indruk te zijn weggeplukt uit de hersenpan van Morris en weinig origineel te zijn.
Flix kan overtuigen én vertellen, dat herhaalt hij. Die herhaling duwt hem ditmaal echter in een ravijn van clichés en levert een onderstroom aan dualiteiten op. Don Quichot is een moedige poging en het verhaal bevat veel kwaliteit, maar er zit een dikke korst op waar men eerst doorheen zal moeten.
