Sherpa gaat van start met zwart-wit heruitgaven van Jonathan Cartland, de westernreeks van Michel Blanc-Dumont en Laurence Harlé. De albums tonen de pijlsnelle ontwikkeling van Blanc-Dumont en het grote vertellende talent van Harlé. Sinds de jaren zeventig lijken deze albums de tand des tijds goed doorstaan te hebben.
De western is helemaal terug van weggeweest in de strip. Naast nieuwe reeksen die bij elke uitgever gelanceerd worden, trekt ook het erfgoed van de westernstrip de aandacht van uitgeverijen. Zo heeft Sherpa nu zijn oog laten vallen op Jonathan Cartland. Deze reeks ging van start in de jaren zeventig en betekende de start van de carrière voor tekenaar Michel Blanc-Dumont. Nu is Blanc-Dumont een van de sterkhouders van de realistische tekenstijl in de avonturenstrip en tekent hij al geruime tijd de reeks De Jonge Jaren van Blueberry. Toch blijft zijn samenwerking met scenariste Laurence Harlé geboekstaafd als zijn meesterwerk. De tien delen van Jonathan Cartland zijn stuk voor stuk klassieke westernverhalen waarin ook (voor die tijd) gevoelige thema’s als de gewelddaden tegenover indianen aan bod konden komen en een veel genuanceerder beeld over de Far West opgehangen wordt dan tot dan toe gangbaar was in Europese verhalen.
Sherpa zet met deze heruitgave ook een historische fout recht. Het eerste album van de reeks, De Indianenvriend, werd in de oorspronkelijke vertaling van uitgeverij Dargaud als het vierde deel uitgebracht. Nu we dit verhaal als opener kunnen vertellen, wordt de ontwikkeling van het personage Jonathan Cartland meteen duidelijker. In De Indianenvriend wordt Jonathan voorgesteld als een ‘moderne’ blanke, die het opneemt voor de rechten van de Indianen. Aan het einde van dit deel heeft Cartland zijn vrouw gevonden bij de Oglala-stam. Hij lijkt klaar voor een gelukkig leven met Kleine Sneeuw.
In Het Laatste Konvooi naar Oregon komt de ruwe realiteit algauw hard binnen. Wanneer Cartland zijn vrouw verliest door een brutale moord, verliest hij zijn realiteitszin. Hij brengt hun kind onder bij de indianen. Via enkele omwegen komt hij uiteindelijk als begeleider terecht bij een konvooi naar Oregon. In dit album excelleert Laurence Harlé in een verhaal vol complexe situaties en tegengestelde emoties. Dit album doet nog bijzonder actueel aan en niets doet vermoeden dat het al van 1976 dateert.
Met deze twee eerste albums kunnen we als lezer vanop de eerste rij een belangrijke evolutie meemaken in de ontwikkeling van Michel Blanc-Dumont als tekenaar. Waar hij in het eerste deel nog aarzelend zijn weg zocht in de realistische strip, gaat hem dat in Het Laatste Konvooi naar Oregon veel beter af en toont hij al het gracieuze realisme waarvoor hij in latere jaren bekend zou worden via andere reeksen als Colby of De Jonge Jaren van Blueberry.
Nogmaals heeft uitgeverij Sherpa een oude parel van onder het stof gehaald en in een prachtige uitvoering opnieuw aan het publiek gepresenteerd. Ontdaan van alle kleuren, ligt de focus in deze uitgave volledig op de tekeningen van Blanc-Dumont. Alle delen van Jonathan Cartland zullen een dergelijke behandeling krijgen. Hopelijk krijgt Jonathan Cartland eindelijk de status van echte klassieker, iets wat tot nu toch wat ontbrak. Ook de waardering voor tekenaar Blanc-Dumont kan een opkikker gebruiken. De perceptie is dat hij zich de laatste jaren begraven heeft in de spin-off De Jonge Jaren van Blueberry, een reeks waar hij zijn profiel deels ondergeschikt maakt aan de creatie van Jean Giraud en Jean-Michel Charlier. Deze heruitgaven doen ons alleszins Jonathan Cartland nog meer missen, maar tegelijk koesteren we deze korte reeks nog meer.
