Een jaar geleden kwam Hermann, in ondertussen voorspelbare samenwerking met zoon Yves H, met een nieuwe western aanzetten: Duke. Waarom ook niet: het is niet omdat de tachtig met rasse schreden dichterbij komt, dat er niet meer gewerkt kan worden. Duke bleek vintage Hermann: een western, razend knap getekend en, wat niet van al ’s mans recente werk gezegd kan worden: een meeslepend verhaal. Deel twee bevestigt die conclusies.
Colorado, 1868. Twee woorden scenario, meer heeft Yves H niet nodig als setting van Eens een killer …. En toch. Wanneer die schaarse woorden die het verhaal op zijn eerste pagina’s telt vergezeld gaan van tekeningen van Yves’ vader Hermann, dat zit je als lezer gebeiteld. Op zeer filmische wijze wordt, in enkele tekeningen, aan sfeeropbouw gedaan, iets waarbij Hermann nog steeds zowat al zijn collega’s het nakijken geeft. Niet slecht voor een jongen uit Malmedy.
In dat woest ogende Colorado treffen we Duke, de ietwat mysterieuze revolverheld die in het eerste deel zo wist te intrigeren. Hij wordt door de sheriff van het stadje Ogden, én de aldaar gevestigde opperkapitalist Mullins verzocht een stel bloeddorstige overvallers, die de levenskwaliteit in de omgeving van de stad grondig verpesten, zover te krijgen hun activiteiten te staken. Goedschiks of, bij voorkeur, kwaadschiks.
Duke, die niet al te innige vriendschapsbanden met de arm der wet en het grootkapitaal onderhoudt, is niet geneigd toe te happen. Maar hoe gaan de zaken in een wereld waarin goed en kwaad ongemerkt in elkaar overvloeien? Voor de juiste prijs is iedereen te koop en onze held trekt op pad, met onder zijn hoede onder meer een op wraak belust jong meisje, de enige overlevende van een recente slachtpartij van de bende in kwestie.
Hoe een en ander verder gaat, hoeft hier niet uit de doeken gedaan te worden, kwestie van de leespret niet onderuit te halen. Wat wel vermeldenswaardig is, is dat Yves H zich de vrijheid permitteert enkele onwaarschijnlijkheden het verhaal in te smokkelen en dat het begint op te vallen dat Hermann de mensen die zijn strips bevolken hoe langer hoe lelijker maakt. Niet alleen van karakter, overigens. Geef een oude misantroop een pen en penselen en dit is het resultaat.
Tachtig wordt Hermann deze zomer, maar dat valt verder nergens uit Duke af te leiden. De tekeningen zijn dermate fraai dat zelfs de meest bloederige scenes prachtig te noemen vallen. Is het daardoor, of gewoon omdat het nu eenmaal bij een western hoort, maar de genreclichés die in Duke 2 te vinden zijn, maken niet uit. Er kan alleen maar gehoopt worden dat aan deze reeks minstens nog enkele delen toegevoegd zullen worden.
