Thor: Ragnarok is episode 17 in het prestigieuze megalomane filmproject van Marvel Comics, geregisseerd door de Nieuw-Zeelander Taika Waititi en geproduced door Kevin Feige. De eerste zette zich in de kijker met What we Do in the Shadows en bevestigde zijn regietalent met het solide Hunt For The Wilderpeople. De tweede verraste in 2008 de wereld met Iron Man en bestiert sindsdien de Marvel Cinematic Universe met ijzeren hand. Of hij de juiste keuzes maakte voor deze aflevering is nog maar de vraag.
Het recept van de eerste Marvelfilms was nochtans zo veelbelovend: laat een gevestigde waarde zijn ding met het universum doen, zoals Shane Black met Iron Man Three, Kenneth Branagh met Thor en Joss Whedon met The Avengers. Die laatste verfijnde de opzet enformule van dit prestigieus en megalomaan filmproject maar werd opzijgeschoven, Edgar Wright verliet vervolgens halsoverkop Ant-Man . Sindsdien plukt Kevin Feige opkomende talenten met een eigen stempel recht van op de festivals en plaatst hij hen in zijn regisseursstoel. Ze krijgen echter slechts luttele speelruimte om een idee uit te werken volgens de simpele Whedonformule (actie, humor, oneliners) waarin alles is ondergeschikt aan het grote verhaal over ‘the infinity stones.’
In heel het Marveluniversum is Thor — niet charismatisch en eerder braaf — altijd de wat vreemde eend in de bijt geweest. In Thor: Ragnarok keer hij na een paar jaar vruchteloos rondzwerven door het heelal terug thuis. Infinity Stones heeft hij niet gevonden, wel de kop van een CGI-wezen, het Ragnarok uit de titel, dat het einde der tijden moest inluiden. Thors broer Loki had zich al in één van de vorige films vermomd als Odin, en Asgard herleid tot het decadente Rome van Nero. Enter eeuwige boyscout Thor die de Asgardbewoners alle fun die ze eindelijk beleefden afpakt en met Loki op zoek gaat naar Odin.
Hoofdrolspeler Chris Hemsworth heeft in tegenstelling tot zijn personage gelukkig wel enig charisma, en ontpopt zich net als Chris Pine in Wonder Woman tot een bijna ouderwetse leading man. Dat hij naderhand echter een tweet de wereld instuurde dat de vernietigende podcast van Kevin Smith over Thor: The Dark World hem had doen inzien dat ze Thor anders moesten aanpakken — lees: restylen door de Jani van Hollywood, en met meer ‘humor’ — is ook geen verbetering. Het resultaat is een Thor met kort haar en oneliners uit een belegen HT&D-catalogus.
Godzijdank is er nog Tom Hiddleston als Loki. Zoals veel Britse acteurs slaagt hij erin weg te komen met campy overacting. Jeff Goldblum haalt alles uit zijn korte verschijning. Idris Elba heeft nu een iets grotere rol maar lijkt met al zijn dreadlocks recht uit het Goa-feest in The Matrix Reloaded weggelopen. Neen, het grote drama is Anthony Hopkins. Is dit de man die ooit de wereld deed huiveren met “You wake up in the dark and hear the screaming of the lambs”? Was zijn bijdrage aan Transformers The Last Knight al beschamend, als Odin is hij een acterende ruïne is geworden.
Het vet lijkt ondertussen flink van de soep in het Marveluniversum. Laat hier een leger visionaire regisseurs op los en misschien wordt het nog iets, met regisseurs van dit kaliber aan het roer krijg je niet meer dan dit soort zielloze bagger. Er is al lang geen mens meer geïnteresseerd in heel dit gezeik over ‘infinity stones’ of die vijfduizend onbeige superhelden die elke hoek van het grote scherm vullen. Maar Disney en Marvel domineren de zalen, alle andere spelers passen hun releaseschema aan en het volk blijft toestromen. Het universum telt nu zoveel helden, zoveel CGI-bad guys, zoveel ‘post credit easter egg scènes’ dat dit allemaal boekstaven een saaie fulltime job is geworden. De balans blijft dat van de zeventien Marvelfilms, er hoogstens een beperkt aantal blijvers zijn: de eerste twee Captain Americas, de eerste Avengers, Ant-Man en stukken van Iron Man 1 en 3. Misschien dat Black Panther volgend jaar nog hoop brengt. Met Ryan Coogler aan de regie, kan dat misscheien nog goed worden. In februari volgt het verdict.
