In 1993 verfilmde Steven Spielberg de roman Jurassic Park van Michael Crichton en leverde daarmee een matige film af die anderzijds wel waanzinnig populair werd en op het vlak van CGI (computer generated images) een aantal baanbrekende dingen wist te brengen. Vier jaar later volgde The Lost World, een van de slechtste dingen die Spielberg ooit inblikte als regisseur en een film met welgeteld één goede scène. Opnieuw vier jaar later mocht Joe Johnston vervolgens met het overbodige derde deel de reeks nog verder de dieperik inhelpen. In 2015 volgde een ‘reboot’ met nieuwe personages die uiteraard ook al meteen een ‘sequel’ kreeg. Met Dominion komen beide incarnaties nu bij elkaar, want personages uit de originele trilogie duiken plots ook op in de nieuwe versie.
Concreet wil dat zeggen dat Jeff Goldblum, Sam Neill en Laura Dern (of dan toch de personages die ze spelen) betrokken raken bij de nasleep van de vernietiging van het dino-eiland in het vorige deel. Dinosaurussen delen nu gewoon de aardbol met de menselijke soort – wie wat voorafging gemist heeft krijgt het netjes uitgelegd bij de start – wat uiteraard voor de nodige problemen zorgt. Daarnaast is er het feit dat al heel snel geknoei met DNA – wat had u anders gedacht – de wereld op de rand van de vernietiging dreigt te brengen.
Het grote probleem waar Jurassic World Dominion mee kampt is in wezen al bijna drie decennia lang hetzelfde: er zijn maar een beperkt aantal variaties mogelijk op het gegeven van ‘mens-wordt-achternagezeten-door-dinosaurus’. Om die beperking te doorbreken worden allerlei nieuwe decors bedacht waaronder de binnenstad van Malta, maar ook dat is eigenlijk al lang niets nieuws meer: in The Lost World vond de T-rex ook al zijn weg naar bewoond gebied. Gelukkig lijken de makers zich ook bewust van die situatie en legt de film er zich dan ook bij neer om vooral meer van hetzelfde te brengen. De visuele effecten zijn er uiteraard nog op vooruitgegaan, maar ook daar moeten we vaststellen dat er vooral ingezet wordt in nieuwe omgevingen, eerder dan nieuwe situaties of zelfs echt nieuwe creaturen. Het samenbrengen van de protagonisten uit de beide drieluiken is in hetzelfde bedje ziek en levert vooral vermoeide grapjes op en herhalingen van eerdere momenten die door de personages zeer zelfbewust geduid worden.
Ondanks dat alles is Jurassic World Dominion niet de vreselijkste zomerblockbuster die u kan aantreffen in de multiplexen. Het ritme ligt hoog genoeg om niet te vervelen – zonder te ontaarden in kapot gemonteerde actie – en er valt hier en daar best wel een graantje onderhoudend spektakel mee te pikken. Alles aan dit afsluitende deel (?) van de nieuwste Jurassic Park incarnatie is middelmatig – plot, beeld, actie – maar in het tijdperk van steeds meer ongeïnspireerde eenheidscinema onder de Disney-dominantie, is zelfs dat beetje middelmatigheid soms al genoeg om ietwat overeind te blijven.