Een album als een bundel kortverhalen. Op Ghost On The Car Radio weet Slaid Cleaves weer meesterlijk verhalen te vertellen over betere tijden, vergane dromen en de liefde.
Sommige songschrijvers zijn gedoemd om in de marge te blijven opereren, al blijven ze regelmatig platen uitbrengen van een consistent hoog niveau. Albums die goede kritieken krijgen en bij de liefhebbers van het genre steeds weer op goedkeurend geknik onthaald worden. Het is enkel indien een van hun songs toevallig opgepikt zou worden door een hippe tv-reeks dat ze kunnen hopen om een groter publiek te bereiken. De oorspronkelijk uit Maine afkomstige maar al een hele poos in de omgeving van Austin, Texas wonende Slaid Cleaves is er een uitstekend voorbeeld van. Sinds hij in de vroege jaren negentig debuteerde, bracht hij een reeks albums uit waarmee hij naam wist te maken binnen de rootswereld. Maar bij het grotere publiek blijft hij nog altijd een onbekende.
Met zijn nieuwste album Ghost On The Car Radio levert Cleaves nogmaals een werkstuk af dat nauw aansluit bij zijn voorgangers. Het is een album vol sobere muziek op het grensgebied tussen folk en country. De thema’s die Cleaves behandelt, zijn verhalen van de gewone man, van de Amerikaanse droom en vooral dan van degenen aan wie die droom voorbijgaat. Daarmee sluit hij thematisch nauw aan bij het werk van pakweg Bruce Springsteen of James McMurtry.
“Drunken Barber’s Hand” mag muzikaal gezien dan wel vrolijk verder schuifelen en voorzien zijn van wat zuiderse elementen, tekstueel is het een niet zo vermomde verwijzing naar de politieke toestand in zijn thuisland (“The world’s been shaved by a drunken barber’s hand”). Melancholisch terugblikken op vroegere, en betere, tijden wordt bijvoorbeeld in “Little Guys” gedaan, dat een beeld schetst van de teloorgang van de moms and pops-winkels die plaats moesten ruimen voor de almacht van de grote multinationals. Cleaves verpakt het niet als een directe aanklacht, maar kruipt in de huid van de personages die de trein van de moderne tijd hebben gemist. Eenzelfde werkwijze gebruikt hij ook in andere nummers waar de slachtoffers van de vooruitgang het centrale onderwerp zijn. In “Hickory” verlaten de kinderen van de verteller het verloederde mijnwerkersdorpje waar ze opgroeiden, in “Primer Gray” wordt een oude Pontiac nog eens opgelapt en in “Take Home Pay” wordt er langs de bloedbank gegaan om in ruil voor bloed toch nog wat geld te kunnen schooien.
Toch is het niet allemaal kommer en kwel op het album. Tegen het einde van het album staan er drie nummers waarop de liefde bezongen wordt. “So Good To Me” is pure feelgood waarin de invloed van The Beatles ten tijde van Revolver te onderkennen valt. “To Be Held” is dan weer een laidback ode aan de pure liefde, terwijl het zwierige “Still Be Mine” de troost van liefde in moeilijke tijden bezingt. Afsluiten gebeurt er met het ingetogen en ontroerende — enkel Cleaves met zijn gitaar — “Junkyard”, dat parallellen trekt tussen auto-onderdelen en het naderende levenseinde (“And it’s one last time to the junkyard / I’ve swapped out my share of parts / From fenders and alternators / To shoulders, knees and hearts”).
Slaid Cleaves doet gewoon verder met wat hij al drie decennia doet: eenvoudige nummers schrijven over eenvoudige mensen. Net het schrijven van zo’n kleinmenselijke vignetten, maakt zijn muziek universeel en tijdloos. Deze Ghost On The Car Radio is een album dat zonder enige twijfel tot zijn beste werk behoort.
Op 11 oktober treedt Slaid Cleaves op in zaal De Wolken van het Cultuurcentrum Breughel in Bree.
