Voor de fotografie met licht aan het schrijven ging, was het de schilderkunst die een en ander treffend trachtte vast te leggen. Gebeurde dat bij de oude meesters, om kort door de bocht te gaan, nogal hard en donker, dan nam Monet het voorplan in de zoektocht naar een andere manier van werken.
Het leven van Monet in stripvorm. Daar wil een mens wel even voor gaan zitten. Zeker aangezien, voor la petite histoire, de eerste keer dat de naam Monet opgemerkt werd, het eveneens in een beeldverhaal was. Een Kiekeboe, zowaar. De verhaallijn van dat album is in de kinderjaren blijven hangen, maar wat bijgebleven is, is dat het misverstand tussen Monet en Manet als kapstop gebruikt werd. Het misverstand, een onverzettelijk fundament van de Vlaemsche humor, kreeg daarmee zowaar een kleinschalig educatief randje.
Minder humoristisch gaat het er aan toe in Monet – Op zoek naar het licht, ondanks de bijrol die voor Manet weggelegd is. Het levensverloop van Monet noopt immers tot het hanteren van een niet bepaald lichtvoetige sfeer. Auteurs Rubio Salva en Ricard Efa kwijten zich echter gewetensvol van hun taak in dit album.
Salva is dan ook kunsthistoricus, iemand die twee of meer schilders uit elkaar kan houden en bovendien capabel is onderhoudend te vertellen over wat zo’n pionier in het impressionisme tijdens zijn leven allemaal uitgespookt heeft.
Want wie vandaag voor een van de in het fraaie licht badende werken staat, realiseert zich niet spontaan dat Monet niet bepaald voor het geluk geboren werd. Financiële, amoureuze en artistieke problemen, het was de man allemaal niet onbekend, problemen die bovendien niet zelden met elkaar hand in hand gingen, als hadden ze een duivels pakt gesloten om het dit mensenkind zo moeilijk mogelijk te maken. Een bij momenten ronduit ellendig leven was het gevolg, eentje waarin Monet, en bij uitbreiding zijn gezin, meermaals afhankelijk was van andermans goodwill.
Kap er mee, man, zou een rationele respons op die situatie kunnen zijn, maar Monet, die hier door Efa op fraaie wijze in zijn eigen werken in beeld gebracht wordt, weet wat hij wil en laat zich niet van dat doel afbrengen. De man is een zoektocht naar licht gestart, naar een stijl, een beeldtaal en waar die tocht aanvankelijk op hoongelach en onbegrip onthaald wordt, houdt Monet vol.
Hoewel je natuurlijk als lezer wéét dat het allemaal goed zal komen, fascineert het boek, dat opgevat is als flashback. Een zeer gebruikelijke vertelaanpak, maar eentje die je hierbij de kans geeft op zoek te gaan naar het kantelpunt, het moment dat de paria door het brede publiek omarmd werd.
Wat doet dat met een mens? Van de tegencultuur in het establishment belanden zonder noemenswaardig van aanpak te veranderen. De oude Monet die hier in beeld gebracht wordt, lijkt het allemaal best te vinden, zolang zijn zoektocht naar het fraaie licht maar niet verstoord wordt. In de handen van twee vakmensen, levert dat een pracht van een hommage op die, met wat geluk, een nieuwe schare bewonderaars richting musea jaagt.
