Een goede biefstuk smaakt naar meer, een konijnenniertje smaakt naar minder. Het klinkt als een aannemelijke hypothese over vlees, maar niet als het van Grave afhangt. Het idee achter Julia Ducournaus debuut is simpel: een vegetarische studente wordt tijdens haar doop gedwongen om een konijnenniertje naar binnen te spelen en heeft sindsdien een grotere appetijt voor rauwe vingers dan voor groentjes. Alleen al de trailer is naar verluidt genoeg om cinemabezoekers al kokhalzend naar de toiletten te sturen. Voor één keer zouden de geruchten echter kunnen kloppen: Grave is een coming-of-age drama over ontluikende seksualiteit en kannibalisme dat je achterlaat met een misselijkmakende mix tussen afschuw en een bevreemdende vorm van empathie.
Het is een kille herfstdag wanneer Justine door haar ouders wordt afgezet aan haar nieuwe campus dierengeneeskunde. Het bruisende studentenleven vol feestjes, alcohol en seks is haar nog volledig vreemd en haar onzekere blik is daar maar één van de vele bewijzen van. Justine is het plichtsbewuste, maagdelijke wonderkind van de familie en tegelijk de seut. In contrast daarmee staat haar losbandige onverschillige zus Alexia wie uiteindelijk degene zal zijn die de niertjes in Justines keel propt. Vanaf dat moment ontpopt zich voor de ogen van de kijker een uiterst fascinerende en complexe transformatie van onschuldige verwarde vegetariër tot een onvermurwbare kannibalistische nymfomane. Wat begint met een onbezonnen diefstal van een biefstuk evolueert al snel tot het dwangmatig verorberen van stukjes mens. Het is een interessante schets over sexual awakening, maar niettemin ook een macabere. Justine die op een fuif met haar benen open, zachtjes over haar lippen likkend, met haar ingezakte ogen iedere kerel in haar gezichtsveld verslindt, is meer huiveringwekkend dan opwindend.
Het constante gevoel van onbehagen valt grotendeels te wijten aan Julia Ducournaus schitterende regie. Het is niet enkel de gore van de kannibalistische episodes die je de stuipen op het lijf jaagt. Door Ducournaus suggestiviteit kan iets banaals als een Brazilian wax als onheilspellend ervaren worden, dankzij het subtiele camerawerk waarbij de het beeld zich langzaam en dreigend tussen Justines benen begeeft. De scènes waarin Justine compulsief haar vel openkrabt worden zo koortsachtig weergegeven dat dit haast de meest weerzinwekkende momenten zijn. Voeg daaraan nog de kille setting van de campus en een beklijvende soundtrack aan toe en je krijgt een cinematografisch hoogstandje van jewelste voorgeschoteld. Daarnaast heeft Ducournau ook de techniek van foreshadowing volledig begrepen: een geslacht schaap als muurdecoratie, een dode hond in een mortuarium en een dodelijk auto-ongeluk bij de openingsscène … Niets wordt aan het toeval overgelaten.
Tussen de lijntjes door kan je ook een kritiek op het lege studentenleven opvangen. Justines studentendoop is tenslotte het begin van alle onheil. De buitensporige initiatierituelen duren hier enkele dagen. Vernedering, groepsdruk en machtsgeile oudere studenten dringen zich telkens op, maar het wordt altijd vereffend met seks, drugs en bacchanalen. Maar als dat hetgeen is wat je moet doorstaan om erbij te horen, zouden we liever op ons gemak een pint gaan pakken. Bovendien wordt het studentenleven voorgesteld als een eenzaam, oppervlakkig wereldje met bitter weinig plaats voor empathie. Bij gevechten wordt er niet ingegrepen, maar vooral gelachen en gefilmd. Niet de ideale setting om met je opbloeiend kannibalisme te leren omgaan.
Als er een punt van kritiek moet komen, is het dat de plot af en toe wat rammelt. Het is duidelijk dat er iets schort aan de relatie van Alexia ten opzichte van Justine, maar waar haar soms wrede gedrag vandaan komt hebben we enkel het gissen naar. De psychologische uitwerking van Justine compenseert dit mankementje echter ruimschoots: Garance Marillier verbeeldt perfect hoe Justines ethisch vermogen constant moet opbotsen tegen een niet te verdrukken honger. Grave volgt Justines zoektocht naar potentiële prooien zo minutieus dat ook de kijker zich bedreigd voelt. Wij raken voor de zekerheid in ieder geval de komende dagen geen vlees meer aan.
