Twee mensen op de dool in een vijandige wereld: de setting van de nieuwe Hermann is niet bijster origineel, maar zelfs op zijn oude dag weet de tekenaar desondanks en schijnbaar onvermoeibaar boeiende one shots af te leveren. Samen met Yves H. zorgt Hermann voor een toppertje om in deze donkere dagen aan doemdenken te doen.
Een post-apocalyptisch America, thans ook bekend als komend najaar. Sam en Sam zijn samen op weg naar een beloofde droomwereld waar alles goed en vredevol is. Klinkt als een pitch voor een vermoeiende b-film die de toevallige kijker, vermoedelijk een verlamde die het kanaal niet kan veranderen, minstens anderhalf uur lang zo verveelt dat naar een snelle, pijnloze dood verlangd wordt.
Het geval wil echter dat het post-apocalyptisch wereldje waar de twee naamgenoten in ronddolen bij elkaar bedacht is door Yves H. en dat diens vader Hermann de verzinsels vervolgens met een even sober als treffend kleurenpalet tot leven heeft gewekt. Dan worden de oortjes gespitst, uiteraard.
Hermann heeft, om maar iets te zeggen, doorheen de decennia zijn sporen ruimschoots verdiend waar het op desolate oorden aankomt, plaatsen die door de door hem niet bijster hoog ingeschatte medemensen vakkundig naar de verdoemenis zijn verholpen en waarin dan, te midden van een meute kwaadwilligen, enkele min of meer rechtschapen figuren dolen. Jeremiah is er zo eentje. Hij maakt, zowaar, een cameo in deze De veerman.
Enkele andere min of meer rechtschapen figuren zijn Sam en Sam, een stelletje en tevens de hoofdpersonages in dit nieuwe boek. Het jonge koppel is, in een naïeve wanhoopspoging, onderweg naar een paradijsje waar hun zorgen voorbij zullen zijn.
Dat klinkt te mooi om waar te zijn. Zoveel wordt vrij snel duidelijk, wanneer de financiële tegemoetkoming om dat wonderlijk oord te betreden een pak hoger blijkt te liggen dan verwacht. Een Slash-achtige poortwachter, de veerman, stelt Sam voor de keuze: meer duiten op tafel of hij ziet zijn geliefde Sam niet terug. Tot zover je voornemen om ook na het instorten van de beschaving als een geciviliseerd mens door het leven te gaan. Want moraal allemaal goed en wel, in de rangorde waarin medemensen onderverdeeld worden, staat een geliefde toch net dat tikje hoger op de prioriteitenlijst dan een willekeurige onbekende.
Alsof dat nog niet dramatisch genoeg is, ziet Slash in Sam een geknipte opvolger voor zijn taak, die een véél groter sinister karakter heeft dan je aanvankelijk voor mogelijk houdt. En dan laten we, om het leesplezier niet te veel te bederven, nog flink wat onvermeld.
De veerman is bij momenten grotesk, zoveel kan wel meegegeven worden. Maar door het zoals steeds imponerende tekenwerk en dankzij het voortjakkerende scenario –Yves H. is intussen net zo’n vakman als zijn oude kompaan- ben je bereid heel ver mee te gaan in wat de auteurs je voorschotelen. Meer nog: het is niet moeilijk om meegesleept te worden door De veerman, dat met elke nieuwe pagina de wurggreep een beetje steviger laat worden, tot je op den duur in ademnood raakt en als lezer zelf enigszins op de dool achter blijft.
