Eindejaarslijstje 2016 van Kim Timperman
In 2016 was muziek meer dan ooit nodig om regelmatig aan de werkelijkheid te kunnen ontsnappen. Tien platen die een annus horribilis ondanks alles draaglijk maakten.
- Ed Harcourt :: Furnaces “As the world is on fire/I hear songs with no words.” Niemand die de tijdsgeest dit jaar zo goed wist te vatten als Ed Harcourt. Gewichtige thema’s verpakt in catchy hooks en meezingbare refreinen en en passant jezelf radicaal vernieuwen. Op Furnaces lijkt het allemaal vanzelfsprekend.
- Suede :: Night Thoughts Het was sinds Dog Man Star geleden dat Suede nog groots en ambitieus had geklonken. Daar waren ook goeie redenen voor. Drie jaar geleden moest er vooral een reünie gerechtvaardigd worden en Bloodsports werd mede daarom een oerklassieke Suede-plaat. Missie geslaagd, en dus mochten er nu wel wat risico’s genomen worden.
- David Bowie :: Blackstar Een tot in de puntjes voorbereid muzikaal testament. Geen nostalgische terugblik, maar een plaat die dezelfde eigenzinnigheid uitstraalt als zijn grote klassiekers. Een afscheid in stijl.
- Radiohead :: A Moon-Shaped Pool Geen hyperkinetische toestanden deze keer, maar een onderhuidse spanning die nooit helemaal tot ontlading komt. Het zou Thom Yorke’s break-upplaat moeten zijn, maar muzikaal zijn het toch vooral de strijkersarrangementen van Johnny Greenwood die de show stelen.
- Mogwai :: Atomic Soundtracks staan vaak synoniem voor halfslachtige tussendoortjes. Mogwai vermijdt die valkuil met brio door gitaren in te ruilen voor synthesizers. “Postrock Kraftwerk” noemde onze (sv) het en daar was geen woord van gelogen.
- Eefje De Visser :: Nachtlicht Als we een award voor muzikale sluipmoordenaar van het jaar zouden uitreiken, zou die zonder enige twijfel naar Eefje De Visser gaan. Op fluistertoon en met zacht schuifelende beats eiste ze onze aandacht om die daarna niet meer los te laten.
- Hope Sandoval & The Warm Inventions :: Until The Hunter Rond Mazzy Star is het ondertussen terug akelig stil geworden, maar gelukkig weet Hope Sandoval die leemte met gemak op te vullen. Want ook al lopen we het risico verketterd te worden: Until The Hunter is simpelweg rijker, gevarieerder en beter dan Seasons Of Your Day.
- The Veils :: Total Depravity Qua bizarre samenwerking kan die tussen The Veils en El-P (van Run The Jewels) wel tellen. En toch, op Total Depravity worden de eerste beloftevolle, maar nog te schuchtere stappen richting vernieuwing gezet. Maar wat op plaat nog net te kort schoot, werkte eind november in de Botanique wel.
- Ray LaMontagne :: Ouroboros Eén ding moet je Ray LaMontagne nageven: hij trekt zich helemaal niks aan van wat mensen van hem verwachten. Nadat hij twee jaar geleden zijn fans van het eerste uur al had weggejaagd met het geweldige Supernova, gaat hij nu gewoon verder op de ingeslagen weg. Geen popsongs en al zeker geen hits deze keer, maar wel een knap experiment.
- Moderat :: III Ondergetekende zal u zelden betrappen op elektro. Dat de mosterd van Moderat toch pakte, ligt waarschijnlijk aan het feit dat de Duitsers met III dichter dan ooit tegen popmuziek aanleunden.
