Eén van de meest eigenzinnige artiestes van de voorbije jaren bezweerde de intieme Brugse locatie met een greep uit haar jongste, meest overtuigende plaat, aangevuld met teruggrepen naar eerder werk. Ze toonde zich live minder hermetisch dan op album, maar ze intrigeerde daarom niet minder.
Decembermaand, kerstconcertmaand. Tanja Dexters noch Free Souffriau voor Enola, liever een rondje atmosferica in de Brugse Ryelandtzaal. De knusse kerk van het voormalige Theresianenklooster stelde haar deuren open voor de Amerikaanse first lady of loops Julianna Barwick. Voor zij mocht plaatsnemen op het podium voor het orgel, kroop Aponogeton eerst achter de knoppen voor een korte thuismatch. Hij legde laagje voor laagje een klanktapijt van breed waaierende space sounds waarover een elektrische lading knisperde. Bij het aaneenmixen van zijn zweverige science fiction bereikte hij korte hoogtepunten wanneer diepe drones of hogere tonen voelbaar in je trommelvlies drilden. De luchtigere passages tussenin bleven aanvankelijk nog sfeervol, maar zouden beter gedijen op een Nicolas Winding Refn visual dan solo an sich. Door zijn set hier steeds naar terug te sturen, miste hij de kans om ergens naartoe te werken, waardoor je uiteindelijk een te langgerokken werkstuk kreeg waarvan de ‘refreinen’ niet konden opwegen tegen de ‘strofen’.
Barwick besteeg het podium met voornamelijk materiaal uit Will on de arm, haar eerder dit jaar verschenen derde langspeler waarmee ze meer beweging aan haar compisities gaf zonder aan eigenheid in te boeten. Dit werk bracht ze live nog overtuigender dan op plaat. Opener “Same” doemde op uit de soundscape van de albumversie, die plots abrupt wegviel en het nummer uitkleedde tot de pure essentie van pianospel en indrukwekkend hoge noten. De laatste toetsslagen vermengden zich met een steeds sneller wordende harde beat voor een strak aangespannen “See Know”. Barwicks stem was live mogelijk nog zuiverder en plooibaarder op plaat en vermengde zich in de daaropvolgende layeroefening tot een bovenaards koor. Deze ervaring werd trouwens verder kracht bijgezet door de belichting in het unieke kader: afwisselend dieprood en mistig wit, die de aardse en spirituele wereld met elkaar als het ware lieten vermengen.
Pas later in de set begon Barwick aan het echte loopwerk dat haar op de kaart zette. “St. Apolonia” herleidde ze tot bouwstenen die ze herstructureerde om zo de song live een geheel nieuw gedaante aan te meten: een sterk staalte technische tempobeheersing dat toch intuïtief aanvoelde. Toch stutte niet elk nummer op dezelfde methodiek en kon Barwick je even goed op ‘Someway” inpakken met enkel piano en stem, die zelfs quasi geen verstaanbare woorden hoeft te zingen om een bal emoties in je keel te doen samenkroppen. Met “Heading Home” dreef ze haar stijlen samen tot een climax, die laag per hoger wordende laag een klanktapijt opbouwde waarover ze een pianoballade drapeerde die na een esoterische start tegelijkertijd beklemmend en soulvol eindigde. Meteen erna verstilde ze de set weer met “One Half”. Deze broze knuffel illustreerde nogmaals de slimme planning van de setlist: Doorheen de avond werden songs met een heel andere gevoelsdynamiek aaneen geregen tot een staalkaart van een oeuvre dat soms als nogal monotoon afgedaan wordt, maar live pas echt zijn veelzijdigheid kan tonen.
