Luc Cromheecke verkent nieuwe paden. De Tuin van Daubigny is een poëtische strip die Cromheeckes tekentalent volop in de schijnwerpers zet. Maar ook scenarist Bruno De Roover mag niet over het hoofd gezien worden.
Dit jaar won Luc Cromheecke de Cultuurprijs voor Letteren. Het is een bekroning die al geruime tijd op zich liet wachten. Cromheecke heeft in zijn loopbaan als stripmaker vaker moeten opboksen tegen de grillen van uitgevers en publiek, waardoor deze prijs extra verdiend aanvoelt. Recent verscheen ook Cromheeckes eerste grafische roman, De Tuin van Daubigny. De immer aanwezige humor is ook in De Tuin van Daubigny niet helemaal afwezig, maar toch ligt de nadruk op een meer poëtische vertelling gebaseerd op het leven en werk van schilder Charles-François Daubigny. Die is vandaag vooral bekend als één van de voorlopers van de modernisering van de schilderkunst in de negentiende eeuw. Zo wordt in de proloog bij het verhaal verwezen naar de inspiratie die Vincent Van Gogh in het werk van Daubigny vond. Die koos immers resoluut voor de natuur als onderwerp voor zijn werk. Hij was gefascineerd door de veranderende lichtinval op plekken waar hij dan urenlang kon doorbrengen.
Het leven van Daubigny is een vrije rode draad doorheen deze strip. Scenarist Bruno De Roover gebruikt de grote lijnen in zijn verhaal, maar blijft daarin redelijk abstract. De nadruk ligt meer op de eigenzinnige manier waarop Daubigny in zijn schilderkunst te werk ging. Voor het eerst krijgt Luc Cromheecke op die manier de kans uit te pakken met natuurdecors in feeërieke kleuren. Nooit eerder stond Cromheeckes grafiek zo op de voorgrond in één van zijn albums. In zijn humorwerk zijn de tekeningen vooral functioneel in dienst van de grap. Het voelt als een bevrijding dat hij in De Tuin van Daubigny die dienstverlening kan loslaten. Tegelijk toont dit album de veelzijdigheid van Luc Cromheecke, wat dus een perfecte timing is met het toekennen van een oeuvreprijs.
Met Bruno De Roover werkt Cromheecke nu voor het eerst samen. Diens Café Cowala was een gesmaakte humorstrip in P-Magazine, terwijl zijn scenario’s voor J-ROM (met tekenaar Romano Molenaar) niet meteen overtuigend genoemd kunnen worden. Voor hem is De Tuin van Daubigny een bewijs van zijn vertellende vaardigheden. Waar het dan precies misliep met J-ROM is moeilijk te achterhalen. Voorlopig is het trouwens afgelopen met die reeks. Het geeft Bruno De Roover tijd om meer verhalen te schrijven van het niveau van De Tuin van Daubigny. Zo is iedereen tevreden.
Een kort overzicht geven van het eerdere werk van Luc Cromheecke is onbegonnen werk. Aan het begin van de jaren ’80 begon hij meteen na afstuderen aan strips te werken. Taco Zip was een eerste creatie die grotere bekendheid kreeg. Zo kreeg Cromheecke al snel de naam van een absurde stripmaker. Zijn bekendste reeksen zijn Tom Carbon (voor stripblad Robbedoes), Roboboy en Plunk. Hoewel elke nieuwe creatie telkens fris en nieuw is, slaagt Cromheecke er moeilijker in om zijn figuren aan een langer lopende reeks te helpen. De laatste jaren tekende hij op scenario van de Fransman Sti Het Godvrrgeten Eiland, dat bij Strip 2000 in vertaling verschijnt.
Met De Tuin van Daubigny zijn tekenaar en scenarist er allebei in geslaagd om een werk af te leveren dat een podiumplaats krijgt in hun oeuvre. Blloan blijft investeren in Vlaams talent. Ze geven ook dit album een mooie uitgave. Tegelijk geeft hun plaats binnen het grote concern Ballon Media de mogelijkheden om een vertaling van Vlaamse strips naar het Frans sneller mogelijk te maken.
