Met Forever And A Day bracht Syndrome een van de meest beklijvende plaatjes van het jaar uit. In de AB Club bewees Amenra-gitarist Mathieu Vandekerckhove zondagavond dat de impact van zijn solowerk live nog groter is.
Zondagavond, het einde van een kille herfstdag. Geen betere remedie tegen een stevige blues dan twee acts die diepgang, melancholie en puurheid hoog in het vaandel dragen. Annelies Van Dinter van pop noir-duo Echo Beatty werd speciaal door Vandekerckhove gevraagd om de avond te openen. Haar partner Jochem Baelus, die normaal ook stemmen, gitaren én de loops voor zijn rekening neemt, is er dus niet bij. Maar haar stem en spaarzaam gitaarwerk zijn spannend en sterk genoeg om het beklijvende geheel alleen te dragen. En dat is een understatement.
Het publiek blijft niet onberoerd: tijdens de meest ingetogen momenten in de songs is het dan ook muisstil. Bij een bluesy nummer als “Hunger, Hunger” moeten we aan PJ Harvey denken, maar dat vinden we niet erg. Integendeel, dat nummer is trouwens te vinden op Nonetheless, de laatste plaat van Echo Beatty die een plaatsje in uw eindejaarslijstjes verdient. Nogmaals: hulde aan AB om dit op zondagavond te programmeren.
Vier jaar na het indrukwekkende Now and Forever maakt Syndrome dus opnieuw indruk. Zijn nieuwe album Forever And A Dayzweeft wederom tussen minimalisme, ambient, drones, folkgetokkel en soundscapes, maar kruipt nog dieper onder de huid. Neen, Syndrome is niet zomaar een tussendoortje. Vandekerckhove heeft de laatste jaren dan wel als een gek getourd met Amenra, Syndrome is en blijft een muzikaal project uit noodzaak. Ieder nummer is een weerspiegeling van een moment in zijn leven, een herinnering, liet Vandekerckhove al in interviews verstaan. Dat hij eerder dit jaar op Dunk!festival voor kippenvel zorgde, verbaasde ons niet.
Omstreeks half tien gaan de lichten uit in de AB en worden op een reuzegroot projectiescherm prachtige visuals van Nicole Twister geprojecteerd. Sommige aanwezigen zijn van bij de eerste tonen al geneigd om de ogen te sluiten. Van bij de eerste minuten werkt Syndrome in op hart en ziel.
In het eerste deel bouwt hij met een spaarzame gitaren en lagen ambient op naar een eerste climax, die de hele AB doet zinderen. Na ruim tien minuten vormen melancholie en schoonheid nog atijd de rode draad in een volgende melodie, die tien minuten lang wordt aangehouden. Die herhaling kan niet anders dan voor een trance-effect zorgen. Het derde hoofdstuk van Forever And A Day start met — alweer — prachtige ambient en fluistervocalen. “Don’t be afraid / I am here / You’re safe now”, horen we Vandekerckhove hoop prevelen.
De laatste minimalistische riff mondt uit in een withete sirene die alle haartjes op de armen doet recht veren en de luisteraar een warme gloed bezorgt. Hier en daar zit een aanwezige — naar goede gewoonte bij Syndrome — neer, anderen liggen zelfs helemaal neer. Syndrome is muzikale therapie, waarin emotie het belangrijkste ingrediënt is.
De laatste drone beukt zelfs stevig op de traanklieren in. Een bruuske overgang lijkt even de sfeer te verstoren, de voorafgaande riff mag misschien voortaan nog wat langer uitgesponnen zijn. Maar dit is maar detailkritiek. Het effect is er: je voelt pijn, verbondenheid en steun — gelijk welke gevoelens — in de AB. Vanderkerckhove spreekt met zijn muziek, hij geeft daarmee kracht aan degene die zich niet kunnen of willen uitdrukken. De lof daarvoor is groot.
Neem eens een dik halfuur de tijd en trek u terug met dat nieuwe plaatje als u Syndrome nog niet beluisterd heeft (of beter gezegd: “onderging”). Opnieuw liet Syndrome ons een beetje sprakeloos achter. Nu gaat Vandekerckhove op Europese tour met Mono en Alcest. Dat hij ook de komende weken een overrompelende indruk zal maken, staat vast.
