Gorilla grabbelt in de golden oldies van het Paquet-fonds. Betty Blues was in 2003 het debuut van Renaud Dillies. Na Abeltje is het een tweede vertaling van zijn werk in het Nederlands.
Via het Gorilla-fonds heeft uitgeverij Strip 2000 de afgelopen jaren al heel wat reeksen van de Franse uitgeverij Paquet in vertaling uitgebracht. Met Betty Blues gaan ze terug naar de pioniersjaren van de uitgeverij. Dit debuut van Renaud Dillies dateert immers al van 2003, toen het in de Franse stripwereld heel wat opzien baarde. In Angoulême won hij er meteen de prijs voor het beste debuut mee. De grofkorrelige tekeningen en de weemoedige dierenverhalen bleken al snel zijn handelsmerk te zijn. Na enkele eigen scenario’s begon hij ook samen te werken met Régis Hautière, met wie hij onder andere ook Abeltje maakte, dat door Blloan vertaald werd. Het vervolg op Abeltje, Alvin, werd tot nu toe niet vertaald. Gorilla begint nu met Dillies’ eerste one-shot.
Little Rice Duck is een begenadigde trompetspeler die in een smoezelige jazzclub avond na avond optreedt. Zijn vriendin Betty heeft dromen van luxe en rijkdom. Ze valt dan ook snel voor de avances van een wat louche kerel die haar dromen waar kan maken. Rice kan het vertrek van Betty moeilijk verkroppen en gooit zijn trompet in een opwelling van een brug. Als in een klassieke blues-song wentelt Rice zich in zelfbeklag en dromen over wat had kunnen zijn. Hij vindt werk in de industrie en ontmoet daar Bowen. Bij hem vindt Rice een oprechte vriendschap. Ook Betty komt tot inzichten, maar of deze inzichten nog wel op tijd komen?
Betty Blues was, zoals gezegd, het debuut van Renaud Dillies. Hij studeerde in Doornik en volgde er de illustratieopleiding aan de academie. Hij debuteerde meteen als compleet auteur. Na al die jaren mag Betty Blues er nog altijd staan, maar toch valt vooral het scenario wat lichter uit dan bij het recente werk van Dillies. Verschillende verhaallijnen of uitweidingen belanden op een dood spoor. Vooral wanneer we de trompet van Rice verder volgen op zijn pad, verliest het verhaal wat aan spankracht door de introductie van enkele personages zonder grote meerwaarde. Anderzijds gaf Dillies al in dit debuut aan zijn werk een grote melancholische gevoeligheid mee. De emotionele spankracht van zijn personages en zijn sfeerzetting is hier al groots.
Het groffe, wat kriebelige tekenwerk in dit album zal zeker geen spek voor ieders bek zijn. Toch is Dillies werk uiterst toegankelijk, als een kinderboek uit vroegere tijden waarin een scheut whisky gegoten werd en dat enkele dagen in een kamer vol luide bluesmuziek heeft gelegen. Eigenzinnig maar leesbaar, zo hebben wij althans graag onze strips. Gorilla introduceerde eerder al Tony Sandoval aan het Nederlandstalige publiek. Ook in diens werk vonden wij de combinatie van eigenzinnigheid en toegankelijkheid. Of Renaud Dillies’ werk eenzelfde bijval zal krijgen van pers en publiek valt af te wachten, maar er ligt alleszins nog voldoende oud werk van hem op de plank om de werkdagen bij Gorilla voor de komende tijd te vullen. Met Betty Blues is er alleszins al een verdienstelijk album van hem beschikbaar. De zomerse stranden mogen dan niet de ideale achtergrond zijn voor het lezen van dit album maar het najaar en de donkere dagen durven in ons landje al wel eens snel om de hoek komen kijken. Onze fauteuil, sigaar en whisky liggen alvast klaar voor nieuw werk van Renaud Dillies.
