Matthieu Bonhomme waagt zich aan Lucky Luke. Zijn one-shot De Moordenaar van Lucky Luke kreeg al heel wat persbelangstelling. Wat ons betreft is die belangstelling meer dan verdiend.
Ter gelegenheid van de zeventigste verjaardag van Lucky Luke, de onsterfelijke creatie van Morris, vroeg de uitgeverij aan enkele auteurs om een persoonlijk one-shot te maken waarin ze hun visie kwijt kunnen op de man die al zo lang sneller schiet dan zijn schaduw. Matthieu Bonhomme is een van die auteurs, en zijn verhaal De Moordenaar van Lucky Luke verschijnt nu als eerste. Een verhaal van Guillaume Bouzard ligt klaar voor dit najaar. Bonhomme is een van die auteurs die niets verkeerd lijken te kunnen doen. Zijn palmares is dan ook al indrukwekkend.
In 2004 won hij in Angoulême al meteen de prijs voor het beste debuut met L’Age du Raison, een woordenloze vertelling over de oertijd die helaas onvertaald is gebleven. Nadien ging hij in zee met Fabien Vehlmann voor De Heer der Dolende Zielen en Gwenn de Bonneval voor Messire Guillaume (eveneens onvertaald). Over de publicatiegeschiedenis van De Heer der Dolende Zielen (tot tweemaal toe stopgezet in vertaling) hoeft u ons de bek niet meer open te breken. Sinds die eerste reeksen bracht Bonhomme tal van andere reeksen en one-shots uit. Esteban en Texas Cowboys zijn daarvan degene die ook in het Nederlands het meeste weerklank gevonden hebben. In al zijn werk zitten een elegantie en een finesse die we maar bij weinig andere stripauteurs tegenkomen. Dat Bonhomme aan het begin van zijn carrière lessen van Christian Rossi kon krijgen, werkt ook nu nog door. Ook in scenario’s is Matthieu Bonhomme niet onbeslagen. Zo schrijft hij zelf de verhalen voor zijn bejubelde en populaire jeugdreeks Esteban. Ook voor De Moordenaar van Lucky Luke heeft hij zelf het verhaal geschreven.
Beginnen doet hij met zowat de meest onwaarschijnlijke plotwending die elke striplezer zich kan voorstellen, de dood van Lucky Luke. Luke wordt vermoord in een pistoolgevecht. Dan gaat het verhaal enkele dagen terug in de tijd en werken we toe naar dat dramatische moment. Bonhomme toont zich een groot bewonderaar van het werk van Morris en stopt zijn album vol met kleine knipoogjes. De sfeer is minder cartoonesk, wat realistischer, maar toch ook een mooie hommage aan de Vlaamse grootmeester. Alle vaste elementen en typerende personages voegt Bonhomme toe aan zijn scenario, dat redelijk rechttoe rechtaan is. Ook dat is geheel in de stijl van Lucky Luke, en Bonhomme voegt er een van zijn grote troeven aan toe. Hij kan als geen ander sfeer oproepen en karakters uitdiepen door sobere scènes zonder veel dialogen.
De Moordenaar van Lucky Luke is zonder meer een geslaagde hommage van een auteur die erin geslaagd is zijn eigen stijl te vermengen met de typische stijl van Lucky Luke. Bonhomme legt zijn aanpak als een film over Lucky Luke heen en het resultaat is een prachtige hommage die een mooie bijdrage biedt aan de viering van zeventig jaar Lucky Luke. Het werk van Guillaume Bouzard is heel wat eigenzinniger en absurder dan dat van Bonhomme. Het is dan ook afwachten op welke manier hij Lucky Luke naar zijn hand zal zetten. Tegelijk is het nog afwachten geblazen of de uitgeverij van deze one-shots een reeks wil maken in de trant zoals dat bij Robbedoes & Kwabbernoot gebeurt. Voorlopig werden twee albums aangekondigd voor het feestjaar, maar bij groot succes sluit niets een voortzetten in een reeks uit. Daarvoor blijft onze lonesome cowboy ook na zeventig jaar nog veel te populair.
